Coming home for Christmas

Zo daar zijn we dan voor de laatste keer. Van het arme noorden naar een week in een paradijsje op aarde.

Vanuit het noorden zijn Eva en ik vertrokken maar Mole national park. Wat meteen al genieten was met een zwembad, douche (met stromend water) en een gewone wc haha. Eva had al ooit een safari gedaan in zuid Afrika en ik in Tanzania dus we moesten niet te veel verwachten van dit 'kleinere' park. Zaterdagochtend zijn we op drive safari gezien. Na 1,5 uur nog weinig gezien en we waren al bijna terug, maar natuurlijk omdat we het zo verdienden stonden er toch ineens 2 olifanten langs de weg. Een van de twee vond ons bezoek niet zo gezellig dus probeerde ons te verjagen. Zijn achtervolging heeft mooie filmpjes en foto's opgeleverd. De rest van de dag hebben we flink genoten van het zwembad en van de apen die af en toe op bezoek kwamen.

--

Zondagochtend gingen we op walking safari (ja hoor gewoon door de Bush te voet opzoek naar de olifant). Maar natuurlijk eerst ff een sigaretje roken. Dit ging al meteen niet zo soepel omdat er een mega aap mn rust kwam verstoren. Ik was bang dus met m'n sigaret naar binnen en door de andere deur aan de andere kant van het appartement naar buiten en ja hoor hij was best slim want hij rende ook gewoon naar de voordeur. Uiteindelijk heb ik m'n sigaret maar snel weggegooid (ja mam ik hoor je al denken, toch nog ergens goed voor..). Maar nu over de safari, het klonk allemaal een stuk ruiger dan dat ik het uiteindelijk vond haha. Zo'n mega olifant te voet tegen komen bezorgde me eerder een hartaanval haha. Eva heeft me flink uitgelachen, maar was het er gelukkig over eens dat de gids ons ook wel stress bezorgden. We hadden namelijk een olifant gevonden en dan stonden we te kijken en dan zei/ schreeuwde die ineens: GO BACK GO BACK, dus ik m'n snelste sprint natuurlijk maar al snel dacht ik wtf waar moet ik eigenlijk heenrennen dalijk staat er aan de andere kant nog een. Uiteindelijk is het voor mij ipv een walking safari meer een achtervolging van de gids met het geweer geworden haha. Maar we hebben er wel hard om kunnen lachen.

--

Maandagochtend hebben we onze reis voortgezet, op naar hand in hand. Dit project is opgezet door een Nederlandse vrouw die 30 jaar geleden in Ghana tropenarts was. Gedurende deze periode zag ze hoeveel verwaarloosde kinderen en mensen met een handicap er waren en besloot hier iets aan te doen. Inmiddels is het een groot project met 100 bewoners. Het lijkt wel een dorp. Er zitten kinderen, jongeren en volwassenen. Deze krijgen allemaal goede begeleiding, veel liefde en de hulp die ze verdienen. Het was erg mooi om na de situatie in het Noorden en de omgang in het Zuiden te zien dat het ook anders kan. De dagen bij hand in hand hebben we veel met de mensen gedaan, gekeken hoe ze overdag aan het werk waren met sieraden, tassen, tafelkleden etc maken, de ochtendwandeling voor het ontbijt, het zwemuurtje, fysiotherapie en scholing. Echt een geweldig project met super lieve mensen.

--

Donderdagochtend zijn we bij hand in hand vertrokken naar Accra. Eerst de trotro naar Kumasi, hierin kreeg Eva een hele liefdesverklaring van iemand die ook in t busje zat haha. Prachtige teksten met: youre eyes are the gate to youre soul... Youre hair is like the waves in the sea. Hahaha nog even kunnen genieten van de directheid van de Ghanezen. Gewoon no Shame, i want to marry u!! Nou na een vooral voor Eva ongemakkelijke rit eindelijk in Kumasi aangekomen. Hier opzoek naar een bus naar Accra. Bustickets gekocht, bagage erin en gaan zou je zeggen. Nee tuurlijk niet, we zijn nog in Afrika. De bus bleek namelijk 1 plek te weinig te hebben (de kaartverkoper had een ticket teveel verkocht). Nou super chill, weer uit de bus opzoek naar n nieuwe, geld terugkrijgen, bagage terugkrijgen..... En dan nog hopen dat ze bus zo vertrekt haha. Uiteindelijk is het allemaal weer gelukt. Eind van de middag zijn we in Accra aangekomen en naar ons hotel gebracht. Eva had al een bed in een gemeenschappelijke ruimte geboekt voor twee nachten, ik dacht ik blijf toch maar een nacht dus durf er wel op te gokken dat er plek is. Ja je raadt t al, er was geen plek. Maar er was wel n Duitse jongen volgens de receptie die alleen op een twee persoon kamer sliep. Hahaha dus daar ging ik, klop klop mag ik misschien bij jou slapen vannacht want er is geen bed meer vrij. Mijn hoofd natuurlijk zo rood als een tomaat. Het was gelukkig geen probleem en de jongen was best oke haha. Savonds hebben we lekker gegeten en gedronken bij t hotel en toen zielig apart naar bed gegaan haha.

--

De dag van het afscheid met Eefje en mijn vertrek naar cape coast. Sochtends rustig ontbeten. Rond 11 uur zijn we een taxi gaan zoeken om mij weg te brengen. Het was de bedoeling dat ik een rechtstreeks aircobusje zou pakken naar cape coast, maar dat had de taxi chauffeur duidelijk niet begrepen. Bij aankomst op het trotrostation werden mn spullen al voordat ik iets kon zeggen in een trotro gestopt dus keus had ik niet meer. Een snel afscheid van Eva want de taxi chauffeur had nogal haast. En daar gingen we dan. Mijn backpack lag achterin bij zakken rijst, maar de deur ging niet dicht dus werd vastgebonden met n stuk touw, als dat maar goed gaat. Nee natuurlijk gaat dat niet goed! Nou daar midden in Accra (mega drukke wegen) flikkerd heel de zooi eruit. Geweldig begin. Uiteindelijk heeft er dus iemand de hele rit met mijn 20 kilo wegende backpack op z'n schoot gezeten haha. Ik vond ook dat er maar een verdacht geurtje hing in de trotro. Het stonk echt naar koe dacht ik.. Het was ook 40 graden en niemand deed de raam open en ik waslading lichtelijk geïrriteerd dat ze m'n backpack hadden laten vallen. Op n gegeven moment voelde ik iets tegen m'n been bewegen... Ik schrok me kapot, stond ineens n geit tussen m'n benen. Ahaaa vandaar de stank. Er zaten gewoon 7 geiten in de trotro onder de stoelen, de ghanezen vonden het blijkbaar erg leuk dat ik schrok en t vies vond dus er werd flink gelachen.

Vandaag ging ook mijn lieve Neef Daan trouwen, voor de eerste keer miste ik thuis dus echt (misschien ook mede door de minder goede trotro ervaring haha). Lisan belde voor n FaceTime gesprek en daar was dus iedereen in t mooie kerkje. Plotseling kwam er een waterval van tranen (sorry jongens haha). Ik zat ook Nogsteeds in die kut trotro dus iedereen vroeg ooh wat is er blablablabla. Maar uiteindelijk vond ik het super leuk dat ik toch een beetje bij de bruiloft ben geweest. Rond 16 uur kwam ik eindelijk aan in cape coast, eindelijk Ilse en Nina weer even zien. Nina ouders waren er ook bij en we hebben een hele gezellige avond gehad, Ilse en ik hebben nog flink gefeest en gedronken..oke ik was eindelijk in 3 maanden weer gewoon mega dronken eigenlijk hahahaha.

--

De volgende dag was de alcohol nog goed te voelen, een kater hebben is al vervelend maar met 35 graden is t toch allemaal nog n tikkeltje erger. Deze dag heb ik dus ook letterlijk niks uitgevoerd.

--

Zondagochtend lekker ontbeten met Nina en haar ouders (Ilse had het laat gemaakt dus was nog niet wakker), het was echt n mega lekker ontbijt met verse groentes, ei, KAAS, vlees, jam en een lekkere verse sinaasappelsap. Goed begin van de dag! Verder eigenlijk niet veel gedaan als lekker zwemmen en genieten van de zon. Savonds weer tijd voor n feestje natuurlijk. De laatste avond voor Nina ik cape coast. Er was een feest in het dorp. Blijkbaar iedere zondagavond. Iedereen is op straat aan het dansen en overal is muziek echt heel leuk. Uiteindelijk weer laat in bed natuurlijk haha.

--

Maandagochtend hebben we afscheid genomen van Nina en haar ouders die voor twee weken gaan rondtrekken en Nina dan afzetten in het noorden.

Verder heb ik deze week eigenlijk optimaal genoten van de relaxte sfeer, de zee, het strand, de zon en .......(geheimpje).

Heel raar dat het er nu echt bijna op zit. Of ik er zin in heb om naar huis te gaan? JAAA! Ik zou nu niet langer willen blijven maar ik weet wel zeker dat mijn Afrika avontuur nog niet voorbij is (sorry mam en pap, komt goed, zal volgende keer maar 2 maanden doen haha).

Ik wil jullie bedanken voor de interesse de afgelopen maanden en tot in Nederland!!

Xxxx<3 heel veel zonnige groetjes

Ons steentje bijgedragen

Hallo lieve mensen,

Het is tijd voor een 'korte' samenvatting over eigenlijk alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt en waar ik gedurende mijn periode van vrijwilligerswerk tegenaan ben gelopen. Met natuurlijk een groot stuk over het project wat we hier weer op hebben kunnen starten.

De enorme verschillen tussen noord en zuid...

In het zuiden heb ik kunnen genieten van blije kindjes in een goed weeshuis, waar de basisbehoeftes allang voldaan waren en ze zelfs al bezig konden zijn met verdere behoeften als medicijnen voor een betere gezondheid en veranderingen in voeding door bijvoorbeeld meer vis, groente en fruit. In het begin vergelijk je alles met Nederland dus zie je nog veel dingen die beter zouden kunnen.. Waarom worden er bijvoorbeeld kleren achter gehouden terwijl je ze ook meteen aan de kids kunt geven, waarom wordt die waterton niet uitgezet als hij vol is.. Ipv dat hij nog 2 uur overstroomd, waarom hebben de kindjes niet altijd toegang tot het speelgoed dat vrijwilligers meebrengen maar mag dat alleen gebruikt worden als er toezicht is en het allerbelangrijkst waarom breng je een kindje dat al 4 dagen hoge koorts heeft niet naar het ziekenhuis?!?! Deze vragen leverde bij mij in de eerste periode veel gemengde gevoelens op. Verdriet, woede.. en vooral veel onbegrip. Het eerste wat je moet leren als je vrijwilligerswerk gaat doen is: Denk niet dat je in je eentje dingen kunt veranderen, je kunt alleen je steentje bijdragen en mensen leren dat het anders ZOU kunnen. Dit heb ik vaak in mijn achterhoofd moeten houden. Het bleek namelijk dat de achterhouden kleren gebruikt werden voor de kerk en werden uitgedeeld als iemand echt kapotte kleren moest dragen, als de kindjes altijd zelf de spullen van vrijwilligers kunnen pakken ze binnen een dag kapot of kwijt zijn, de aanvulling van de waterton had geen uit-knop dus je kon hem aanzetten en vol laten lopen maar er kwam altijd te veel water uit. Maar al met al heb ik geleerd dat dingen vragen het allerbelangrijkst is, waarom is dat zo waarom doen jullie dit etc. De antwoorden verklaarden vaak veel en mijn gemengde gevoelens werden minder. Ik denk dat de kindjes van Mums care heel veel geluk hebben dat ze in zo'n prachtig weeshuis mogen en kunnen leven, ze komen weinig tot niets tekort (gelukkig).

Maar toen ging ik naar het Noorden. Voordat ik hier kwam had ik wel al vernomen dat het hier armer zou zijn, de mogelijkheden beperkter waren door het gebrek aan middelen en dat ik me moest voorbereiden op de hitte. Niets is minder waar. De dag dat Eva en ik aankwamen sloeg alles al als een bom in. Overal kindjes zonder of met kapotte kleren op straat, langs de kant van de weg. Sommige probeerden dingen te verkopen, andere (de kleintjes) zaten maar een beetje bij hun moeders die ook iets probeerde te verkopen in de volle zon. De huizen, lemen hutjes met zelfgemaakte rieten daken, of de luxere versie met aluminium platen. De wc, een gat in de grond waar een stank vandaan komt dat zelfs een dier niet zou trekken. De douche, net als de wc een stoffig hokje vol met spinnenwebben zonder kraan. Water haal je uit de put (als je geluk hebt is deze dichtbij en nog niet opgedroogd) en de emmer met een bakje is de manier van douchen. De mentaliteit, geen stress geen tijdsdruk, een afspraak op een tijdstip...onmogelijk want ja stel je bent onderweg en je komt iemand tegen moet je natuurlijk wel uitgebreid groeten en vragen hoe alles gaat met hem of haar (en met hun ouders, broers, zussen, kinderen, buren etc). De positieve kant van de mentaliteit, delen met iedereen, de vriendelijkheid tov elkaar, respecteer iedereen en zoals ze het zelf zeggen je moet mensen behandelen als eieren (je mag ze nooit laten vallen want dan breken ze). Maar nu even over het weeshuis want daarvoor kwamen we natuurlijk hierheen..

Maandagochtend zin om naar het weeshuis te gaan, onze huismoeder Mary een schat van een vrouw kwam heel voorzichtig naar ons toe.. Conclusie: het gaat niet zo goed met het weeshuis.. Ik kan het niet betalen.. De vaste sponsoren zijn een tijd geleden gestopt en nu lopen we vast, met het geld dat John en ik verdienen met werken zijn we de laatste tijd in staat geweest om de kindjes bijna elke dag een maaltijd te kunnen geven en de kindjes slapen niet in het weeshuis. Een hoop vragen kwamen bij ons natuurlijk omhoog, hoe is het mogelijk dat wij als vrijwilligers ergens heen worden gestuurd waar helemaal geen weeshuis is wat draaiende is, wat moeten we hier dan doen, hoe kunnen wij ooit zorgen dat alles weer gaat lopen.. En waar slapen de kindjes nu dan?!?!?

De afgelopen twee weken is dat allemaal duidelijk geworden. Geen geld is geen weeshuis. Ook zijn we erachter gekomen dat een weeshuis hier meer geld en tijd nodig heeft dan dat we dachten. We moesten iets doen voor die lieve kindjes die allemaal op ons aan het wachten waren die maandagmiddag om ons met heel veel liefde te verwelkomen.. En in staat waren om de 10 skere bakjes rijst met ons te delen...

Om te beginnen een lijst opgesteld met Mary en John, wat moest er allemaal gebeuren, wat moet er gekocht en gedaan worden om de kindjes hun weeshuis terug te geven. Een sponsoractie zou ons kunnen helpen, het is het proberen waard dachten we. En ja dat was het zeker. In totaal (Eva en ik samen) hebben we bijna 1500 euro opgehaald. En of we dit weeshuis weer draaiende kunnen krijgen in deze twee weken!!! Natuurlijk blijft het Afrika en blijft het de Ghanese mentaliteit dus het ging allemaal iets minder snel dan we hoopten, maar het is gelukt! Alles is gekocht, de elektriciteit is gemaakt, het kippenhok is af, de kinderen kunnen douchen met eigen sponsen, de kok is er, er komt een vrouw voor de was 3x per week, er komt een watchmen die de kindjes snachts veilig houdt, de matrassen zijn er en de kindjes kunnen hun laatste spullen gaan halen (waar ze dit dan ook opgeslagen hebben) om het weer naar hun 'huis' het weeshuis te brengen. Ik ga vanavond foto's maken van de kindjes die eindelijk weer 'thuis' kunnen slapen. Wij zijn mega trots en dit was zonder jullie hulp niet gelukt!

Met een goed en blij gevoel kunnen wij morgen ons laatste avondmaal (spaghetti natuurlijk) met hun delen en dan onze reis voortzetten. En het is zeker geen afscheid voor altijd want ik zal er alles aan doen om te zorgen dat deze kindjes nog lang kunnen blijven wonen in dit weeshuis onder toezicht van onze geweldige gastouders Mary en John.

'Denk niet dat je in je eentje alles kunt veranderen, maar we hebben absoluut ons steentje bij kunnen dragen'

Heel veel liefde vanuit Wuntumha

Hallo allemaal!

Zoo daar ben ik weer vanuit het warme noorden! Met een gemiddelde temperatuur van 40 graden overdag is het veel zweten en water drinken haha.

We zijn nu een weekje hier en het begint een beetje te wennen. Niet dat ik denk ik ooit mijn ogen zou kunnen sluiten voor alles wat ik zie, maar ipv alleen de slechte dingen begin je ook de betere dingen te zien. Dat geeft hoop. Dat er toch kansen zijn voor deze lieve kindjes, dat er toch mensen zijn die om ze geven en er alles aan proberen te doen om ze een eerlijke kans te bieden in het leven. Mary en John onze gastouders zijn hier het levende bewijs van. John is zelf op jonge leeftijd zijn ouders verloren en wees geworden. Een man die hier nu bij John en Mary woont heeft hem toendertijd opgevangen en hem een kans geboden. John heeft het niet makkelijk gehad maar heeft alles op alles gezet om te kunnen studeren en heeft nu een mooie functie bij de rechtbank, ook is hij pastoor zoals ik al vertelde. Ik denk dat ook door alles wat hij heeft meegemaakt hij op alle manieren de kindjes wil helpen, erg mooi om te zien.

Met trots kan ik jullie vertellen dat ik met al jullie hulp en steun al €512,50 heb binnengekregen! Het bedrag is een stuk hoger dan ik had kunnen wensen. We hebben een deel van het geld al gebruikt om voor een maand eten te kopen: twee grote zakken mais, bonen, rijst, olie, zout, suiker, groenten (ui, tomaten, paprika) en zelfs wat vis. Verder hebben we emmers gekocht om de kindjes te kunnen douchen, sponsen voor de douche die we op naam gaan hangen zodat ze ook niet dezelfde hoeven te gebruiken ivm huidziektes die veel kindjes hebben en eetbakjes zodat ze nu ze genoeg eten hebben ook allemaal een eigen bakje hebben.

Om een groter project te starten willen we dat ze dieren gaan houden. We zijn gestart met het kopen van 7 kippen en een haan. Zodat deze eieren kunnen produceren kleintjes kunnen maken en ze daarna de kippen kunnen doorverkopen. Het tweede project dat goed is om te starten is het houden van schapen. Deze zijn een stuk duurder, maar leveren dus ook veel meer geld op. Het voordeel van schapen tov geiten is dat ze in een groep leven en je ze dus niet zo snel kwijt bent. We willen starten met 5 schapen waarvan 4 vrouwtjes en een mannetje, zodat ze binnen een jaar een hoop kleintjes maken die ze kunnen verkopen. Ook hebben we gedacht aan iets om mais ofzo te verbouwen, dit gaan wij nog niet opzetten maar laten we over aan de volgende vrijwilliger die 22 dec komt en 3 maanden hier zal blijven. Het feit dat we alles wat we hebben opgezet in deze korte tijd kunnen overdragen aan een nieuwe vrijwilliger die hier voor een lange periode zal blijven geeft ons een heel goed gevoel. Er is trouwens gister een kok gekomen. We hebben met haar onderhandeld wat we haar kunnen betalen, wat haar werkuren zijn etc. Het is een heel lieve vrouw die volgensmij net zo arm is als de weesjes. Ze had een jurk aan met meer gaten dan stof, gelukkig heeft Eva een hoop kleren bij dus kunnen we haar ook wat shirts geven.

Ik zal ook nog even kort vertellen over de dingen die we hebben meegemaakt buiten het aanschaffen van dingen voor het weeshuis haha. We zijn woensdagmiddag met John naar Tamale gegaan, de stad hier in de buurt (2,5 uur rijden). Langs de weg wachten en hopen dat iemand ons mee kan nemen. Gelukkig kwam er een grote touringcar (met airco) voorbij die ons mee kon nemen tegen een vergoeding. Aangekomen in Tamale gingen we naar het huis van de oom van John waar we gratis mochten slapen. De jongens die we met het kerkweekend ontmoet hadden woonden daar ook. De volgende ochtend moesten we wat documenten gaan ophalen die Danielle (meisje uit Deurne die een foundation is begonnen voor dit weeshuis) nodig had. Dus die documenten nemen wij mee naar Nederland. Smiddags zijn we gaan zwemmen in een echt zwembad. We waren nog geen minuut bij het zwembad of er begon iemand te spartelen. Een van de jongens die bij ons was dook direct het water in met kleren en al want blijkbaar was diegene aan het verdrinken. Zwemles kennen ze duidelijk nog niet dus het is heel gewoon dat er iemand bijna verdrinkt haha. Eva en ik hebben daarna geprobeerd de jongen te leren zwemmen maar dat viel nog niet mee haha. Na het zwemmen zijn we naar een volleybaltraining gaan kijken van een van de jongens. Erg leuk om te zien hoe fanatiek er getraind werd.

Morgen zijn we van plan om naar Bolgatanga te gaan. Hier willen we Paga bezoeken waar een krokodillenfarm zit, de markt bezoeken en als er tijd over is misschien nog even zwemmen.

Nogmaals super bedankt voor alle steun en mocht je nog een donatie willen doen, dan kan dat want het overige geld neem ik mee naar Nederland en na overleg met de Danielle komt ook dat geld goed terecht. Als je wil kun je Danielles foundation vinden op Facebook onder de naam: Daan foundation.

Bedankt voor de interesse en tot over 3 weekjes alweer!!! (Heel raar dat ik dat al kan zeggen)

Xxxxheel veel liefs van mij en alle kindjes van Wuntumha Orphanage

Goodbye Mums Care, Hello Wuntumha Orphanage

Eindelijk daar ben ik weer. Mijn oprechte excuses dat ik jullie zo lang heb laten wachten maar eerlijk gezegd was ik gewoon eventjes te lui om n verhaal te typen. Maar nu heb ik dus dubbel zoveel te vertellen dus bereid je voor!

De datums slaan we deze blog even over dus het zal allemaal iets minder chronologisch zijn dan mijn andere verhalen maar jullie snappen het vast en zeker. Ik zal bij het begin beginnen.

-

Een weekendje volta stond op de planning. Toen we woensdagavond de to do list over Volta aan het bespreken waren viel het me nogal op dat er veel bergen beklommen gingen worden... Gezien mijn enkel ook hier in Afrika niet op magische wijze is genezen besloot ik dus dat ik niet mee zou gaan. Heel erg jammer natuurlijk, maar een weekend met de kindjes is ook leuk.

-

Donderdagochtend vertrokken Eva, Ilse en Nina al vroeg naar volta. Ik heb ze uitgezwaaid en ben de was gaan doen (nog steeds niet mijn favoriete klusje en aangezien ik mijn kamer hier niet veel beter opruim dan in Nederland was de berg weer enorm). Na 2 uur eindelijk klaar en tijd om naar school te gaan. Blijkbaar hadden de kids vanaf 10 uur voetbaltraining op de planning staan voor het toernooi van morgen (dit toernooi zou inmiddels al 3 vrijdagen gespeeld worden). Dus na school heb ik Ruth geholpen met de was van de kinderen. Verder een rustig dagje gehad.

-

Vrijdag de dag van het voetbaltoernooi. Blijkbaar was er gisteren (donderdag) een nieuwe huismoeder gekomen. Ruth die aangenomen was als kok voor het weeshuis had sinds het vertrek van de vorige huismoeder de taak om voor de jongens te zorgen op zich genomen. Dit viel allemaal niet mee want ze hield geen tijd voor zichzelf meer over. De komst van de nieuwe huismoeder voor de jongens kwam dus goed uit. Deze vrouw heeft een kindje bij van een jaar of 1. Terwijl ze de jongens doucht en de kleren wast zit dit kindje in een doek op haar rug.. Heel schattig om te zien, maar wel een beetje onhandig lijkt me haha. Alhoewel dit hier wel normaal is want alle kindjes worden gedragen in babydoeken op de rug van de moeders. Dit is voor hun de wandelwagen.

Nou toen ik dus om 6 uur opstond om de jongens te douchen bleek dit niet nodig te zijn want ze was al bijna klaar en het eten wat we normaal ook opdienen hoefde ik ook niet te doen. Ik ben dus maar gaan ontbijten en ben wat gaan lezen. Rond 10 uur was er nogsteeds geen ander voetbalteam ... Ik zag de bui al hangen. Uiteindelijk is er inmiddels voor de 4e keer geen team komen opdagen en hebben de kinderen en ik zelf maar gevoetbald en gespeeld. Savonds heb ik muziek meegenomen naar de eetzaal en hebben we gedanst. Vooral de jongens waren enorm fanatiek haha.

-

Zaterdag ben ik een dagje naar het strand geweest, niet veel bijzonders. En zondag eigenlijk hetzelfde verhaal.

-

Maandagochtend waren de meiden eindelijk terug van hun weekendje (zondagavond al maar toen sliep ik). Blijkbaar was op de terugweg bij het overstappen van de trotro Ilse's telefoon gestolen. Super vervelend natuurlijk maar niks aan te doen. Ze hebben wel meteen aangifte gedaan.

Smiddags zijn we met de kleinste kinderen naar het kasteel in het dorp gegaan. Nina en Ilse hadden het idee om iedere week een groepje kinderen mee te nemen naar het dorp, dan naar het kasteel te lopen om wat te drinken en te snoepen. Inmiddels was bijna iedereen aan de beurt geweest en waren we ons aan het bedenken wat we met de allerkleinste zouden doen. Het was te ver om met hun naar het kasteel te lopen dus besloten we een taxi te bellen. Na school om 15.30 kwam een taxi Eva, 9 kindjes en mij halen. Nina en Ilse waren al te voet naar het dorp. Hier hebben we op het strand gespeeld, gedronken en pannenkoeken gegeten. Daarna zijn we nog even naar het kasteel gegaan waar we iedereen nog een lolly hebben gegeven. Op de terugweg zaten we dus met 4 van ons, 9 kindjes en nog een oudere jongen van het weeshuis in de taxi... Niemand klaagt over het pakken van 2 taxi's of over meer betalen, iets wat ook alleen in Ghana kan. Al met al was het een mooi dagje.

-

Toen was het alweer dinsdag.. Voor Eva en mij het laatste hele dagje Mums care. Geen tijd om daar over na te denken want we hadden een drukke planning. Gister hadden Ilse en Nina al een aantal boodschappen gedaan voor onze afscheidsspaghetti maar de spaghetti zelf moesten we nog halen. We zijn dus optijd naar het dorpje gelopen opzoek naar spaghetti. De eerste winkel was gesloten, de tweede had maar 2 kilo spaghetti.. Dus veel te weinig. De derde had gelukkig meer (was wel alweer een stuk verder teruglopen helaas). Uiteindelijk zijn we met om de beurt 10 kilo spaghetti op ons hoofd in de volle zon terug gelopen naar Mums care. Hierna hebben we alle groenten gesneden en alles voorbereid. Om 2 uur zijn we begonnen met koken. Voor 70 man spaghetti maken is zwaar werk haha. Gelukkig was Ruth in de buurt om ons te helpen. Alleen spaghetti vonden we niet genoeg dus besloten we ook voor iedereen een ei te koken. In ons keukentje in het vrijwilligershuis heb ik dus 70 eieren gekookt... Het zweet liep overal haha. Volgensmij was het wel 50 graden in de keuken door al dat verdampende water. Maar het was het zeker waard. Om 18.00 hebben we met alle kindjes en huismoeders genoten van een lekker bordje (kommetje) spaghetti met ei. Het was heerlijk en echt super grappig om een keer met de kindjes te eten. Ze eten wel echt als monsters. Sommige schrokken het zo erg naar binnen alsof het anders wordt afgepakt.

-

Woensdag.... Een dag met een lach en een traan. Aan ieder begin komt een eind en dit was vandaag. Doei zeggen tegen deze prachtige kindjes die de afgelopen weken mijn hart gestolen hebben is bijna onmogelijk. Het is absoluut geen definitief afscheid geweest want zo snel als ik kan ga ik weer terug om de kids weer op te zoeken. Ik heb een prachtige tijd mogen beleven bij Mums Care en dat zal ik altijd onthouden.

Smiddags zijn Eva en ik naar Tina gebracht (onze huismoeder van de introductie). Super leuk om haar en haar kinderen weer te zien. Voordat we er waren zijn we langs Westhill (het grote winkelcentrum) gereden om te pinnen en wat boodschappen te doen. We hebben flink wat lekkernijen ingeslagen "voor de busreis naar het noorden". Natuurlijk werd Savonds bij de film de eerste zak chips en de eerste reep chocola al aangebroken. Wat een feest om dat weer even te eten.. We hadden serieus gewoon doritos chips!!

-

Donderdagochtend zijn we naar de bus gebracht. Om 10 uur moesten we er zijn. Maar aangezien we in Ghana zijn vertrok de bus natuurlijk pas om 13.00. Eindelijk onderweg naar het noorden. Het afscheid van Mums care was nog vers maar we hebben beide enorm veel zin in een nieuw avontuur. Onderweg enorm veel lol gehad.. Bij de busstops kon je natuurlijk even plassen. Bij stop 1 was de wc een hok met 4 kleine muurtjes en 4 gaten. Het waren letterlijk alleen muurtjes zonder deur ofzo dus iedereen zag je zitten. Eva vond het laten we het zacht uitdrukken niet zo chill haha. Nou stop 1 overleefd.. In de hoop dat we het ergste gehad hadden. Bij stop twee bleek dat zelfs het cement voor de tussenmuurtjes op was dus zat je letterlijk met allemaal vrouwen gewoon in een hok over een randje te hangen. Hierbij dacht Eva dat ze het echt niet kon en dus heeft een vrouw die we in het begin van de busreis ontmoette ervoor gezorgd dat Eva alleen in het hok was en kon plassen hahaha. Ik heb me dus wel kapot gelachen.

-

Vrijdagochtend rond 06.00 kwamen we eindelijk aan in Wulugu, onze verblijfplaats in het Noorden. De armoede was direct te zien. Kindjes met bolle buikjes, het teken van de ondervoeding. Heel veel dieren overal. Hygiene is er ook weinig. Onze huismoeder Mary bracht ons naar onze kamer. We hebben een vrij luxe kamer (oke ik weet dag 70 procent van jullie hier zou zeggen... Iehl ik wil hier niet slapen) maar wij vonden het best prima. Alleen de wc is een dingetje.. Dat gat in de grond is niet voor ons weggelegd zegmaar, maar we hebben weinig andere keus. Vrijdagmiddag hoorden we van Mary en John onze gastouders dat we voor het weekend naar een ander dorp gingen waar John pastoor is. Er kwam een soort motor met een aanhanger erachter om ons op te halen. Samen met 7 matrasjes, allerlei kookspullen, eten , wij, 7 jongens en een andere vrouw reden we naar Kinkandina. Een hobbelige rit maar het was leuk. De armoede hier is echt veel erger dan in het zuiden. Overal zie je kindjes met bolle hongerbuikjes en de mensen leven in een soort compound met hutjes gemaakt van kleisteen. Wel een aantal keer mijn tranen moeten bedwingen. Savonds hebben we met de jongens (de zoon van Mary en de andere neven of ooms) wat gedronken. Tijd om naar bed te gaan. Ofja bed... We sliepen op een matje in de kerk hahahaha.

-

Zaterdag stond de kerk op het programma. John was nu een aantal jaar pastoor maar dit weekend werd de opening van de nieuwe kerk gevierd. Voor ons duurde de dienst natuurlijk enorm lang (5 uur ofzo) dus zijn we af en toe pauze gaan houden. De kerk bestond zoals hier altijd uit veel muziek, veel dans en veel uitbundig bidden. HALLELUJA PRAISE THE LORD AMEN hahah. Aan het eind van de middag hebben we de jongens leren toepen en hebben zij ons hun versie geleerd. Bij gebrek aan pen en papier hebben we steentjes van de grond gebruikt als puntentelling haha. Savond weer lekker de kerk in om te gaan slapen.

-

Zondag weer naar de kerk natuurlijk. Vandaag werd er een klein meisje gedoopt. Een langdradige dienst maar uiteindelijk het kindje gezien. De ouders moesten vanalles beloven en er werd geld ingezameld voor het nieuwe kindje. Blijkbaar krijgt een kindje hier ook niet bij de geboorte een naam maar pas wanneer de ouders het een goed idee vinden ofzo. Heel raar. Smiddags zijn we terug gegaan naar Wulugu. Hier hebben de jongens ons rondgeleid, hebben we wat gedronken (eindelijk iets kouds) en heb ik zelfs varken gegeten die ze waarschijnlijk die middag geslacht hadden. Oja gedurende t weekend hebben we ook getuigen mogen zijn van een schaapslachting.. (Deze heb ik niet geproefd) maar het varken was eigenlijk echt super lekker haha. Savonds hebben we niet veel meer gedaan en zijn we optijd gaan slapen na alle indrukken van het eerste weekend in het noorden.

-

Vandaag stond eindelijk het weeshuis op de planning. Gisteravond is Mary bij ons geweest om te komen vertellen dat het allemaal een beetje gecompliceerd is. En met wat we nu weten... Is dat zacht uitgedrukt.

In feite is er een prima weeshuis met 3 aangrenzende klaslokalen met grote krijtborden en alles. Er zijn nog twee andere ruimtes die eigenlijk als slaapkamers zouden moeten dienen, maar hier zijn de ramen kapot. Op het moment is het zo dat niemand in het weeshuis slaapt.. De kinderen zijn er en hangen er letterlijk rond maar kunnen er niet slapen.. De reden hiervoor is dat Mary en John geen sponsorgelden ontvangen. Ze hebben simpelweg niet de mogelijkheden om de kinderen 3x per dag te voeden, een huismoeder in te huren etc. Als hun salaris het toelaat geven ze de kinderen elke avond een maaltijd zodat ze zeker iets krijgen. De kinderen slapen bij familieleden.. deze zijn eigenlijk niet in staat om voor hun te zorgen (bijvoorbeeld een grootmoeder van 90 jaar oud etc). Wat de kinderen doen die geen familie meer hebben is een groot raadsel.

Een grote shock was het dus voor ons om dit te zien. De faciliteiten zijn er allemaal het enige wat er ontbreekt om deze kindjes te helpen is geld. Wij zijn nu met John en Mary een lijst op aan het stellen wat het allemaal zou gaan kosten om het weeshuis weer draaiende te krijgen. Hierbij eerst kijkend naar de basis dingen om de kinderen eten te geven en te zorgen dat ze er weer kunnen slapen. Het is super zielig om te zien hoe hard John en Mary hun best doen om het voor elkaar te krijgen voor deze kindjes maar door het gebrek aan steun van de overheid of wat dan ook lukt het gewoon niet.

Vanmiddag gaan we naar het weeshuis en zullen alle kindjes daar ook zijn. Mary heeft vanmorgen wat rijst gekocht zodat we vanavond de kindjes eten kunnen geven. Het leven is hier dus eigenlijk heel erg arm en er is weinig. We proberen wat we kunnen.

Ik heb getwijfeld of ik het er in zou zetten maar ik ga het toch doen. Omdat het ons (Eva en mij) allemaal heel erg aantrekt dat er geen opties zijn hier om deze kindjes te helpen vraag ik jullie hulp. Het gaat niet om grote bedragen of wat dan ook maar elk steentje kan hier iets bijdragen. Het zou mooi zijn als wij voordat we weer vertrekken het geld en eten kunnen achterlaten dat de kinderen in ieder geval een tijd vooruit kunnen. Als ik thuis ben zal ik dit project verder zetten, op welke manier dat weet ik nog niet precies maar ze hebben onze hulp gewoon nodig.

Lieve lieve vrienden en familie mochten jullie de mogelijkheid hebben om iets te doneren al is het maar een paar euro alles is meegenomen.. Dan maak alsjeblieft iets over op:

NL57INGB0000865592

Tnv: DHM van Duppen

Zet er even bij: Wuntumha Orphanage

Alvast super bedankt! En sorry voor het mega verhaal deze keer haha. Hopelijk vonden jullie het weer een plezier om het te lezen en zijn jullie weer genoeg op de hoogte.

Heel veel liefs uit het warme liefdevolle maar ooh zo arme Noorden.

Malaria in Mums Care

Woensdag 9-11

Een dagje met heel veel moeilijke momenten...

Vanmorgen met moeite uit bed gekomen, een beetje ziek, hoofdpijn en een heel slap gevoel. Na het ontbijt ging het wat beter. In de ochtend het normale ritueel gehad. Twee dagen geleden was Kweku, een kindje dat ook bij me in de klas zit, niet fit. Hij huilde en voelde erg warm aan. Paracetamol en slaap zou hem beter maken. Gisteren niets meer over gehoord dus ik dacht dat het beter ging. Vanmorgen kon hij niet naar school. Hij gloeide helemaal en voelde zich duidelijk erg slecht. Na de lunch gingen Evelyn en ik de afwas doen en zat hij op een bankje met Ruth. Wij vroegen hoe het ging en volgens haar ging het een stuk beter en hij had goed gegeten tijdens lunch. Kweku kan niet praten dus we konden alleen aan zijn lichaamstaal zien dat het niet goed ging. Binnen een paar seconden gaf hij heel zijn lunch over en vond ik dat het tijd werd voor het ziekenhuis. Zijn verzekering was blijkbaar 2 weken geleden verlopen en zijn nieuwe papieren waren nog niet binnen, deze zouden donderdag of vrijdag binnenkomen. Hier wilde we niet op wachten dus hebben we besloten om zonder te gaan. We hadden alleen zijn naam, leeftijd (geen geboortedatum) en het adres van Mums care. Samen met Connie, Evelyn en Kweku heb ik een taxi gepakt naar het ziekenhuis. Hier werd hij onderzocht (hartslagmeting en koortsopmeting. Beide waren verhoogd en zijn koorts was rond de 39 graden. Hierna hebben ze een bloedtest gedaan. Dit was in een ander gebouw aan de andere kant van de straat. Kweku sliep het meest van de tijd maar zodra hij de naald zag was hij wakker. Gelukkig was het alleen een prikje in zijn vinger die wij uitvoeren om je bloedsuiker te meten. Hierna terug naar de eerste zaal. Hij kreeg een bed en Evelyn kon zijn medicatie gaan ophalen. Hij had dus zoals we al dachten malaria, uitdroging en hele slechte bloedwaarden. Voor 80 cedi (ongeveer 20 euro) kreeg hij een infuus, 3 injecties, zoutoplossing, een liter vocht voor in het infuus en een berg medicatie voor thuis. Nu begon de hel. Ik hoopte dat hij de injecties door zijn infuus zou krijgen zodat hij maar een spuitje hoefde maar dit ging niet. Hij kreeg de eerste twee in zijn bil. Dit was echt verschrikkelijk want hij vond het dood eng en wilde absoluut niet dat het gebeurde. Hij schreeuwde en het ging bij mij door merg en been. Ik trok het niet dus ben naar buiten gegaan, uiteindelijk vertelden Connie en Evelyn dat ze hem met 5 man vast hebben moeten houden. Het prikken van de infuusnaald heeft hij niet meer gemerkt want hij was al in slaap van de dormicum die ze hem hadden gegeven. Anderhalf uur later was de koorts gezakt naar 38,2 en mocht hij mee terug naar het weeshuis. De komende dagen houden we het goed in de gaten, maar vanavond heeft hij gelukkig al goed gegeten.

Wat me verder vandaag nog (bijna) tranen heeft opgeleverd was dat we vanmorgen een gesprek hadden met het schoolhoofd Grace en de social worker Hetty over de kleine lieve Yaw. Hij is ander half jaar geleden hier binnen gebracht. Wij als vrijwilligers wisten in de eerste instantie niets van hem behalve dat we zagen dat hij 'gehandicapt' was en een enorme ontwikkelingsachterstand had. Wij wilden graag dat er iemand wordt aangenomen die speciaal voor Yaw komt. Een soort special needs teacher. Als het op deze manier namelijk door gaat is de kans dat hij zijn zich nog verder gaat ontwikkelen bijna onmogelijk. Daarvoor hadden we dus het gesprek met Grace. Toen vertelde Hetty ons dat we Yaw niet moeten plaatsen bij het hokje handicap want dit heeft hij niet. Hij is geboren als een normale jongen maar vanaf zijn geboorte tot zijn 7e levensjaar opgesloten, mishandeld en misbruikt. Ik was er al bang voor nadat ik hem af en toe had gedoucht en ik zag hoe hij daarop reageerde. Toch komt die mega hard aan. Yaw heeft mijn hart hier echt gestolen. Hij is zo lief en wil het graag goed doen maar daar krijgt hij door de normale huismoeders zoals Ruth de tijd niet voor omdat zei niet mogen weten wat de geschiedenis van Jaw is en ze dus eigenlijk niet begrijpen wat er mis met hem is. We gaan het project nu in werking stellen en hebben al contact met 2 Belgische meiden die zich ook hiervoor proberen in te zetten en graag willen sponsoren. Tevens willen we dan een nieuwe huismoeder voor de kleinste jongens aanstellen omdat die er geen hebben en wel behoefte hebben aan liefde en een voorbeeld. Die nieuwe huismoeder moet dan ook leren dat ze op een andere manier met Yaw moet omgaan en hem absoluut niet mag slaan of pijn doen.

Het was dus een heftige dag.

Donderdag 10-11

Een nieuwe vrolijke dag. Vandaag weer les gegeven. Vanmorgen niet veel speciaals. Behalve een alfabet spel wat de kids geweldig vonden waarbij ze rond een tafel zaten, ik letters op tafel had gelegd en dan een noemde en degene die die als eerste pakte kreeg een punt. Nina geeft op donderdag les aan de kleinste kindjes en smiddags leek het ons een goed idee om samen iets te doen. We zijn gaan schilderen. Dit vonden ze natuurlijk heel leuk en werd een grote kliederboel haha. Toen iedereen klaar was hebben we de kunstwerken in de klas opgehangen. Na school zijn Eva, Ilse, Connie en Evelyn met 8 meiden naar het dorp gegaan. Hier hebben ze wat gedronken en mochten de kids allemaal iets uitzoeken. Wij hebben de muurtekening (soorten fruit, instrumenten etc) in Nina's klas aangevuld met woorden bij de tekeningen. Verder een rustige avond gehad.

Vrijdag 11-10

Wij dachten dat er weer gesport werd vandaag. Na het ontbijt ons sportpakje aangetrokken maar helaas de kinderen bleven binnen. Wel gebeurde er iets heel raars. Er liep een leraar langs alle klassen met een stok en je hoorde hem gewoon een aantal kinderen slaan. Hierna werden er een aantal kinderen naar buiten gestuurd die steentjes moesten rapen (wij denken dat het dezelfde waren als die geslagen werden). Het blijft lastig om hier je ogen voor te sluiten en in dit geval ook je oren want het was een verschrikkelijk geluid. Als wij er iets over vragen zeggen ze dat wij t niet begrijpen omdat de kinderen in Nederland beter luisteren. Hier ben ik het natuurlijk niet mee eens want ik denk dat onze aanpak gewoon beter werkt. De kinderen zijn hier gemiddeld gewoon agressiever omdat dit is wat ze leren. Niks wordt met woorden opgelost maar met de stok...

Nou even later was alles weer normaal en zijn we de afwas en de was gaan doen. Omdat we met 6 vrijwilligers waren hebben we ondertussen foto's gemaakt met de kids. De kinderen waren ineens klaar met school omdat er een ander weeshuis zou komen waartegen ze een voetbaltoernooi zouden gaan spelen. Uiteindelijk is dat weeshuis niet gekomen en hebben we smiddags maar getekend met iedereen in de eetkamer. Dit was voor de jongere kinderen natuurlijk veel leuker dan voetbal. Savonds hebben Nina, Eva, Ilse en ik een spel gespeeld, Who's the Man. Super grappig, eerst is het een soort 30 seconds alleen dan met meerdere rondes. Ronde een is gewoon verboden woord, ronde twee uitbeelden en bij ronde drie mag je maar 1 woord noemen. Echt een leuk spel.

Zaterdag 12-11

Omdat we dit weekend nergens geen gingen en toch even een dagje weg wilden stond vandaag het strand op de planning. Wij zouden met z'n 4e naar Sunflower beach gaan en Connie en Evelyn naar Tills beach. Ik had iets langer uitgeslapen (7 uur opgestaan). Toen kwam eerst Nina overstuur terug van de kinderen, er was weer iemand heel ziek en ze wilden in de eerste instantie weer niet met haar naar het ziekenhuis. Daarna kwam Ilse vertellen dat de taxi eraan kwam en dat ze met Nina en Martebell(meisje dat ziek was) naar het ziekenhuis ging. Socialworker Hetty ging ook mee. We bleven dus met z'n 4e over en besloten toch maar naar het strand te gaan. We gingen met z'n allen naar Sunflower. Eva had gister kleren binnengekregen die ze met de boot vanuit Nederland had laten overkomen. Deze kleren zijn bedoeld voor het noorden maar het waren er teveel om allemaal mee te nemen dus hebben we onderweg naar het strand ook wat kleren uitgedeeld aan de lokale bevolking. Dit was echt super leuk om te doen en maakte alles weer goed. De mensen zijn hier zo blij met wat je ze geeft. Al is het te groot of te klein het past altijd haha. We hebben zelfs een jongen van onze leeftijd super blij kunnen maken met een blouse en een aantal vaders. We voelden ons echt Sinterklaas haha. Hierna met een tevreden gevoel op het strand gelegen en gezwommen, dit hadden we verdient. Rond 13 uur kwamen Ilse en Nina ook. Martebell bleek ook Malaria te hebben en is beter gemaakt met medicijnen. Rond 17.00 zijn we weer terug gegaan naar Mums care. Met Martebell ging het al een stuk beter.

Zondag 13-11

Een dag op zondag bij Mums care. Voor het eerst naar de kerk. De meiden en Bengi mochten ook naar de kerk. In hun mooiste kleren kwamen we ze onderweg tegen (ze waren al onderweg omdat wij te laat waren haha). Maar aangezien ze niet zo hard lopen hadden we ze zo ingehaald. Ze hadden wel echt super leuke kleren aan. De meisjes allemaal in prachtige jurkjes. Rond 09.45 waren we bij de kerk. Hier hebben we de kids wat drinken gegeven en om 10 uur begon de dienst. De kinderen zitten niet in dezelfde kerk als wij. Zij hebben een gebouw langs de grote kerk waar ze een soort van bijbelles krijgen. De kerkdienst was nogal indrukwekkend. Het is net alsof die mensen in trance zijn ofzo. Iedereen praat, schreeuwt, danst of strekt z'n armen de lucht in. Verder was er heel veel muziek, veel vrouwen die borstvoeding gaven haha (kan gewoon in de kerk), en veel slapende kinderen in babydoeken op ruggen van dansende moeders. Na anderhalf uur hadden we het wel gezien (voor hun duurt zo'n dienst 4 uur?!?!?!. Kindjes opgehaald en terug gewandeld. Onderweg nog wat koekjes voor de kinderen gekocht en deze lekker opgegeten. Bengi was enorm moe en wilde niet meer lopen. Ik heb dus bijna de hele weg met hem op m'n rug (ben is nogal een dikke peuter haha) moeten dragen... Had ik die babydoek nou ook maar bij. Voor Connie en Evelyn was dit de laatste hele dag bij Mums care. Smiddags trakteerden ze op watermeloen en ballfruit (soort oliebol). Ook hebben we van alle kindjes een foto gemaakt en namen opgeschreven (kan ik even gaan oefenen aangezien ik nog niet de helft bij naam ken haha). Hierna heb ik met de jongens gevoetbald.. Geen gewoon voetbal want je moest scoren op de lat (telde voor 3) of op de paal (1). Natuurlijk maakte ik een eigen lat doelpunt en hebben we door die 3 punten verloren..

Er waren weer 3 zieke kindjes, Chris vroeg of wij ze wilden testen op malaria. Hij zei dat die wist hoe het moest maar het niet wilde doen dus deed ik het. Geen een toonde malaria aan.. Wat wij enorm raar vonden maar Chris was er zeker van dat we het goed gedaan hadden. Na het avondeten hebben we op internet opgezocht hoe die test echt gedaan moest worden en we hadden m fout gedaan. Samen met Hetty hebben we de test opnieuw uitgevoerd en bleken 2 jongetjes Malaria te hebben. Hiervoor werden morgen medicijnen gehaald.

Maandag 14-11

Vandaag stond weer lesgeven op het programma. Ik voelde me in de ochtend al niet zo lekker en had amper iets gegeten. In de pauze (10 uur) voelde ik me heel slecht en begon ik te overgeven. Pilletje tegen misselijkheid ingenomen en even geslapen. Lunch overgeslagen want we kregen friet.. (Geen goed idee voor een zieke Demi). Wel wat thee gedronken en uiteindelijk een appel gegeten.

Steven, een kindje dat al 7 dagen niet fit was (en gister dus ook 2 X getest was op malaria) was wel heel erg ziek. Hij gloeide helemaal en had geen energie. Steven is Ruth's zoon (althans dat denkt hij, het blijkt dat Ruth hem geadopteerd heeft toen zijn moeder dood ging). Van Felecia en Grace mochten we niet met hem naar het ziekenhuis want hij had geen malaria. Eva was met Ruth en Steven meegegaan en vertelde hun dat het belachelijk was, dat Steven al te lang ziek was om niks te hebben en zei dat als hun t niet zouden willen betalen wij t dan wel doen. Hiermee zijn de vertrokken. Het bleek dat Steven wel malaria had. De testen die we hier hebben testen je op een soort parasiet die het meest voorkomt.. Niet op allerlei anderen. Hij had blijkbaar 4 andere parasieten in zich die hem zo ziek maakte. Het was dus maar goed dat ze met hem naar het ziekenhuis zijn gegaan.

Smiddags zijn Nina en Ilse nog met 6 jongetjes van het weeshuis naar het dorp gegaan om wat te drinken en wat dingen te kopen. Ik heb de andere jongens gewassen smiddags en heb met de meiden het koken opgestart. Hier was Ruth erg blij mee want die was zich in het ziekenhuis al druk aan het maken.

Zo dat was het weer... En wat een verhaal. Een weekje met veel zieke kindjes en heftige verhalen. Hopelijk gaat t nu weer de betere kant op. Ohja de planning was dus gewijzigd dus donderdag vertrekken we naar Volta voor t weekend en dan worden Eva en ik woensdag alweer opgehaald om naar het Noorden te gaan. Wat vliegt de tijd.

Xxxxx heel veel liefs

Veel liefde uit Ghana

Hoi!

Hier ben ik weer met een nieuw verhaaltje. Het leven hier begint me nog niet te vervelen dus ik heb nog steeds nieuwe inspiratie om over te schrijven haha.

Woensdag 2-11

Zo de nieuwe maand is alweer ingegaan. Dat betekent dat ik alweer bijna 6 weken van huis ben. Bijna op de helt dus. Vandaag heb ik mijn haren laten invlechten. Vanmorgen heb ik met Nina, Connie en Evelyn de afwas en de was gedaan en na de lunch zijn we naar het dorpje vertrokken. Vanmorgen kreeg Ilse trouwens een appje van de leraar waar ze helpt dat hij er vandaar niet zou zijn en dat ze de les zelf maar moest doen met rekenen, taal en spelling hahaha. Dit ging zoals verwacht niet erg soepel. Maar gelukkig bleken de kinderen smiddags vrij te zijn ivm een korte vakantie voor de feestdag Farmersday. Deze feestdag is normaal aan het eind van november maar door de verkiezingen was het vervroegd. Nou na de lunch zijn Nina en ik dus naar het dorp gegaan. Nina had haar haren ook al laten vlechten dus wilde me naar dezelfde kapper brengen. Deze was helaas gesloten dus hebben we een andere gezocht. Voor 50 cedi (12 euro) heb ik mijn haren laten vlechten. Dit deden ze met 5 vrouwen tegelijk en duurde 2 uur. Het was verschrikkelijk (Kelly ik ga nooit meer zeuren dat je te hard aan m'n haren trekt haha). Er leek geen einde aan te komen maar gelukkig was het na 2 uur toch eindelijk voorbij, bij Nina was er maar een kapper dus duurde het 4,5 uur. We gingen vandaag ook spullen kopen op de markt omdat ik donderdag tomatensoep voor de kids wilden maken. Dus hebben we 6 blikken tomatenpuree, 10 uien, 10 paprika's, knoflook, maggiblokjes en zon 200 kleine tomaten gekocht. Groenten zijn hier helaas minder goedkoop dan bij ons, maar hiervoor heb ik onder andere een bijdrage van m'n verjaardag gebruikt! Savonds hebben we nog een spelletje gedaan en toen slapen.... Nouja dat was de planning. Ik had serieus de neiging om alle vlechtjes er weer uit te halen zoveel pijn deed het, ik wist niet hoe ik moest gaan liggen en elke kleine beweging deed pijn. Maar ik heb t overleefd.

Donderdag 3-11

Een vrije dag voor de kids. We hadden gister al gebrainstormd om een spel of activiteit met de kinderen te gaan doen. We hebben in de ochtend dus een soort 5 kamp gedaan. Touwspringen, 2x voetbal, estafette/hindernis, kringspelletjes en als eindspel een waterballonnengevecht. De kinderen deden gelukkig enthousiast mee en luisterden best goed. Het eind spel liep natuurlijk wel uit de hand want er is hier een waterpomp buiten die als hij eenmaal aanstaat niet meer uit kan. Dus er ligt dan een grote plas water. Ik begon natuurlijk zelf met een emmer water en toen gingen de kids dat ook doen maar helaas schepten ze meer zand dan water... Dus daar ging m'n nieuwe haar alweer haha. Het aller fijnste was dat de douche het niet deed haha (het water was even op) heerlijk met al dat zand. Uiteindelijk een beetje water wat eigenlijk voor de afwas bedoeld was in een emmer gedaan en hier maar mee gedoucht. Na de lunch zijn we begonnen aan de soep. Ik heb alle tomaten ontveld en de rest heeft de andere groenten gesneden. Daarna Zijn we naar Ruth en haar kookhut gegaan. Hier hebben we een grote ketel gebruikt. Eerst een beetje olie (gekocht bij het kleine winkeltje langs ons huis) erin toen de groenten en de rest. Super veel kinderen kwamen kijken of helpen met roeren. Omdat ze bang waren dat het zoet Nederlands eten zou zijn (zo denken ze hier over ons eten) moest er Chili in. Dit stampen ze in een vijzel kapot en mengen het met een beetje water totdat het crème wordt. Op het einde nog wat peper en zout en hij was klaar. Alle kindjes gingen netjes in de rij met een bakje. In het begin een beetje wantrouwend proeven maar al snel kwamen de eerste met een leeg bakje en de vraag of er meer was. Helaas hadden we niet genoeg om ze nog meer te geven maar iedereen heeft zeker genoten. Ze kwamen daarna ook allemaal bedankt zeggen en dat ze het heerlijk vonden. Voor herhaling vatbaar dus (misschien wel voor mijn afscheid). Wij zelf vonden het trouwens ook voor herhaling vatbaar want die groenten deed ons wel goed.

Al met al was het dus een zeer geslaagde dag! Morgen op naar cape three points.

Vrijdag 4-11

Busrit naar cape three points.

In de ochtend om 8.30 vertrokken en om 16.30 zijn we er nog niet... Wat een saaie dag zou je denken. Toch vind ik het hier helemaal niet erg om te reizen. Je hebt zoveel te zien, zoveel gedachtes en zoveel te kopen haha (ja hoor als de trotro een minuutje stil staat komen de vrouwen met hele winkelvoorraden op hun hoofd aangesneld).

Dus hier een verslagje over mijn dagje in de trotro, ik heb dit ook gedurende mijn reis geschreven en in die tijd laten staan haha. Vanmorgen met ons vieren en Connie en Evelyn vertrokken. Zij gingen Cape Coast bezoeken en wij door naar Cape Three Points. Dit ging allemaal vrij soepel. In tegenstelling tot Nederland is buschauffeur hier het relaxte beroep volgensmij. Je hebt geen tijdsdruk in ieder geval. Het busje vertrekt als ie vol is haha. Dit hebben we uiteindelijk geweten want na onze overstap hebben we een dik uur moeten wachten. De overstap was in Takoradi. Hier hebben we ook gepind, wat drinken gekocht, iets gegeten en 3 huwelijksaanzoeken af moeten slaan. Om 15.00 zijn we weer vertrokken naar de eindbestemming. Onderweg zie je vanalles, palmstranden, markten, krottenwijken, armoede, maar vooral veel lachende gezichten, zwaaiende kinderen en vrede. Het verveeld nooit lijkt wel. Ook de mensen in de trotro beginnen een gesprek of lachen omdat ze het leuk vinden dat je blank bent of een andere taal spreekt haha. (Eva ging dinsdag naar Accra in haar eentje en toen is haar trotro zelfs door iemand anders betaald, die niet eens haar nummer, hand of een andere gunst vroeg). Al met al staat vriendelijkheid en elkaar helpen hier op een. Nu ik zo lang in de trotro zit en ik de zon langzaam naar beneden zie komen denk ik ook steeds ; WoW, wat ben ik blij dat ik dit avontuur aan ben gegaan. Ik had geen betere keuze kunnen maken!

Uiteindelijk zijn we om 17.30 aangekomen bij Benin Beach Resort waar we gaan overnachten. We hebben net een prachtige zonsondergang op het strand gezien en gaan zo wat eten. Nou we gaan er een leuk weekendje van maken!!!

Zaterdag 5-11

06.00 tijd om op te staan. Bikini aan en hop tijd voor de ochtendworkout in de zee. Dat zwemmen in de vroege ochtend kan ik wel aan wennen, echt heerlijk. Vanuit het water zie je de eerste vissersboten terugkomen en sommige vertrekken. Een uurtje laten hebben we ontbeten met een lekker eitje met toast. Voor de ochtend stond er een kanotocht op de planning naar het dorp op palen Nzulezu. Om 9.00 zijn we gegaan. We hadden een gids van een naar of 16 die onze kano bestuurde. We kregen voor het idee wel 2 paddles mee maar die hebben we niet veel gebruikt haha. De tocht was super mooi. Het leek wel of we ineens in de jungle waren. Na een dik uur kwamen we bij het dorpje aan. In het dorp wonen ongeveer 500 mensen. Het dorp is geheel gebouwd op palen boven het water. De kindjes van 3 springen zo het water in om te zwemmen (voor ons natuurlijk wel schrikken want ik dacht meteen dat ze zouden verdrinken). Het is in mijn ogen een heel armoedig bestaan. De faciliteiten zijn hier in een gemiddeld dorp al laag maar de mensen die hier woonden zijn gewoon een dik uur van de buitenwereld afgesloten. Na het bekijken van het dorp hebben we een gesprek met de zoon van de chief gehad. Hij vertelde ook dat het soms in noodgevallen niet mogelijk is om optijd naar het ziekenhuis te gaan want ze hebben geen speedboot of iets. Ze gebruiken alleen kano's en als ze geluk hebben hangt er een 4 pk motortje achter. Verder vertelde hij over de school en de aanvoer van levensmiddelen. Het was in mijn ogen allemaal heel schaars maar wel een bewuste levenskeuze. We werden geacht een donatie te doen voor de school (we denken in ieder geval dat het voor de school was). Op deze manier worden de toeristen hier gebruikt wat ik wel slim en niet erg vond want het is toch best raar om daar rond te lopen omdat het allemaal van hun is. In de droogteperiode (zon 2/3 maanden per jaar) trok het water deels weg en hadden de tijd om sommige huizen en balken etc te vervangen. Ook konden de kinderen in deze tijd voetballen op een veldje dat dan tijdelijk droog stond. Rond 12.30 waren we terug van onze kano tocht. Allemaal flink verbrand hahah. We hadden het enorm warm dus besloten nog te gaan zwemmen bij het beach resort. We mochten zelfs een surfplank gebruiken dus heeft Ilse ons de beginselen van het surfen geleerd. Niet makkelijk maar wel erg leuk. Rond 3 uur hebben we onze tocht voortgezet. Op naar cape three points. Deze reis ging helaas minder soepel dan verwacht. Eerst een taxi naar trotro station, toen een trotro en toen weer een taxi naar cape three points. Na flink onderhandelen een taxi geregeld.. Wij stappen in, moet er ineens nog iemand bij (wij waren al met 4). Deze man ging voor de fun mee omdat het een vriend was... En wij moesten dus met 4 achterin. Dit was een dramatische weg door niemandsland. Het werd al donker en de onderkant van de taxi raakte al een aantal keer de grond door alle bulten en stenen. We moesten een stijle berg op en je raad het al... De auto begon te roken en sloeg af. Starten deed hij niet meer. Nou daar stonden we dan... Lopen was geen optie, rijden was ook geen optie, bereik hadden we niet. Haha wat een avontuur. Gelukkig kwam er na een kwartiertje een auto langs met een man uit London, die toevallig ook naar escape three points (onze overnachtingsplek) ging. We mochten mee. Nou volgende spanning nam toe.. Hopen op een slaapplaats. Gelukkig hadden ze plek. We lagen op een 8 persoons kamer met 4 andere meiden.

Escape three points is een prachtige plek trouwens. Luxe is het niet maar wel echt een toffe sfeer. We hebben savonds wat gebiljart, tafeltennis, tafelvoetbal gespeeld en wat gedronken. Rond 23.00 zijn we gaan slapen.

Zondag 6-10

Weer lekker optijd op, tijd voor een duik (deze keer heb ik hem overgeslagen dus heb lekker op het strand gezeten) en ontbijten. Om 8.30 zijn we met een gids naar de vuurtoren gewandeld. Eerst over het strand, toen het bos in, een dorpje door en omhoog de klif op. We zijn de vuurtoren ingeklommen en hebben van het prachtige uitzicht kunnen genieten. We waren net een paar weken te laat, want in september en oktober kwamen hier veel walvissen langs de kust af die je vanaf de vuurtoren goed kon zien. We hebben nog een tijdje op de rotsen gezeten maar ik zocht al snel te schaduw op haha. Toen zag ik een kokosnoot en dacht ik deze wel ff open te slaan. Nadat de gids me een tijdje aan liet kloten kwam hij me met een grote machette helpen. Stuk makkelijker haha. Mijn eerste verse kokosnoot geproefd. Pap jij als bounty liefhebber zou het heerlijk vinden. Ik vond het een beetje raar smaken en dacht altijd dat kokossap wit was maar dat bleek dus gewoon doorzichtig te zijn net als water. Ook blijkt het dat je bruine harige kokosnoten helemaal niet kunt eten. Alleen de groene en gele kun je eten. Ze noemen de gele witte kokosnoten en groene zwarte. De 'zwarte' zijn blijkbaar zoeter maar deze hebben we geen gevonden waar we bij konden. Nou na een dik uur zijn we weer terug gewandeld want het werd wel tijd voor een duik. Na een verfrissend drankje zijn we gaan zwemmen en hebben we het surfen nog eens geprobeerd. De golven waren hier alleen niet zo fijn dus het lukte niet haha. Na het zwemmen hebben we geluncht (met vis waar ik nu nogsteeds buikpijn van heb...)Rond een uur of 4 kwam de taxi ons ophalen om terug te reizen naar Mums care. Uiteindelijk waren we om 10 uur thuis na een geslaagd weekendje.

Maandag 7-11

Vandaag een minder fit dagje. De maagpijn is helaas nog niet weggegaan. Vanmorgen iets langer blijven liggen dan de rest. Daarna les gegeven. Gelukkig bleef de lerares in de klas. We hebben een alfabet spel gedaan en bijna iedereen deed goed mee. Helaas een kindje niet, hij begon te slaan en met pennen/schriften te gooien dus ik zette hem buiten neer. De juf vond dit duidelijk niet genoeg en volgensmij heeft ze hem geslagen. Wel zielig dat dit hier gebeurd maar we kunnen er helaas niets aan veranderen. Vanmiddag hebben we weer getekend, ik ga morgen van alle tekeningen een slinger maken zodat we de klas een beetje kunnen versieren.

Ik zal jullie ook even mijn planning van de komende tijd vertellen, want volgens mama waren hier een paar vragen over haha.

Donderdag 17 november gaan we voor 4 dagen naar Volta Region. Dit is 10 uur reizen dus vertrekken we ipv op vrijdag, op donderdag. Hier gaan we het een en ander bezoeken.

Woensdag 23 nov vertrekken Eva en ik naar het Noorden, eerst zullen we een nachtje bij Tina slapen en die brengt ons dan donderdagochtend naar de bus. Deze rit duurt zo'n 14 uur.

In het noorden blijven we tot 9 dec helpen bij een weeshuis waar kinderen van 2 tot 8 jaar verblijven. Het noorden is een stuk armer dan hier dus ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen. Het is daar ook gemiddeld 40 graden met gebrek aan water...pfoe.

Na deze tijd reizen we via een aantal plekken, Mole national park, hand in hand project (dit is een project van een Nederlander die een soort opvang voor gehandicapte kinderen heeft) en de kintampo watervallen.

16 dec zijn we weer terug in Accra, hier verblijf ik een nachtje met Eva want ze vliegt de 17e terug naar Nederland en dan ga ik naar Cape Coast. Samen met Ilse heb ik dan nog een weekje strand in Cape Coast en dan vlieg ik de 24e naar huis!

Nou dat was me het verhaaltje wel weer haha. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om te lezen en plaats vooral een reactie want dat vind ik dat weer erg leuk om te zien!

Heel veel liefs Demi

Mums care week 2

Hallo lieve vrienden en familie!

Daar ben ik dan alweer. Vanaf nu probeer ik elke week een verhaal te posten zodat jullie de resterende weken nog gezellig met me mee kunnen reizen. Het gaat zo snel, over 54 dagen ben ik alweer thuis......

Maandagmiddag 24-10

Voor het eerst kennisgemaakt met het lesgeven in Ghana. Ik help bij klas 1. De leerlingen (15 ongeveer) zijn 5 tot 7 jaar. De groep is verdeeld in 2 delen waarvan bij de 1e de slimmere kindjes zitten en bij de andere groep de jongste en kinderen die nog niet zo lang naar school gaan dus nog achterlopen op de rest. De groepen krijgen allebei een eigen uitleg en opdrachten. Maandagmiddag mocht ik meteen de les geven (profiteren is hier wel iets waar we als vrijwilligers voor moeten uitkijken). Ik heb tekenles gegeven waarbij ik met de kinderen 6 dieren getekend heb. Stap voor stap (echt lijntje voor lijntje haha) hebben we ieder dier gemaak. Naderhand mochten ze de dieren inkleuren en kwamen ze het allemaal aan mij laten zien. Erg schattig om te zien hoe erg ze hun best doen.

S' avonds toen ik op mijn kamer was (hier slaap ik samen met Nina) zag ik in mijn ooghoek iets in de hoek van Nina's bed kruipen.... Na wat geschreeuw en gegil was ik er zeker van dat het een muis was. Gadverdamme... Muizen. Ik durfde natuurlijk niet onder het bed te kijken dus heb ik eerst wat dingen gegooid maar dat werkte niet en toen ben ik maar met het bed gaan schudden.. er liepen gewoon VIER MUIZEN naar buiten. Nina en ik zijn hierna naar Ruth gegaan en hebben gevraagd of we de kat een nachtje mochten lenen. Nou kat gevangen en meegenomen, om hem te laten wennen een la vache kiri kaasje gegeven en wat water. Toen ik naar bed ging kwam hij meteen bij me liggen (opzig niet zo erg want ik mis mazzel haha). Later toen Nina naar bed ging is ze daar bij gaan liggen (gelukkig).... Want om 01.30 maakte Nina me wakker met het nieuws dat kleine kat in haar bed had gepoept. Ik kwam natuurlijk niet meer bij en omdat het midden in de nacht was konden we er ook niet veel aan doen. Ze heeft haar deken eraf gehaald en is maar weer gaan slapen. De volgende ochtend hebben we de kat weggebracht en Nina's bed uitgewassen.

Dinsdag 25-10

Vandaag was een rustig dagje met het gewone ritme, lekker vroeg op, kindjes douchen en aankleden, ontbijt serveren, huismoeders helpen en een beetje chillen.

S' avonds hebben we Nina's verjaardag gevierd. Ze werd 18 jaar oud en we hebben er een klein feestje van gemaakt en samen film gekeken, spellen gedaan onder het genot van pringles en wat drankjes.

Woensdag 26-10

Nina had voor de kinderen meloen gekocht om te trakteren voor haar verjaardag . Eva, Ilse en ik hadden al stiekem 60 ballonnen opgeblazen voor de kids zodat we samen Nina konden verassen. Toen Nina en ik met de gesneden meloen aankwamen stonden de kindjes allemaal op de speelplaats met de ballonnen en zongen ze happy birthday. Daarna hebben de kids gesmuld van de meloen (met schil en al haha) en gespeeld.

Omdat wij de vorige avond voor Nina's verjaardag tot 12 uur wakker zijn gebleven (dat is best laat hier omdat je weer om 6 uur op moet) was ik Savonds erg moe en vroeg naar bed gegaan.

Donderdag slaan we even over want er is niets spannends gebeurt.

Vrijdag 28-10

Op vrijdag hebben de kinderen hier niet gewoon school. Vrijdag staat in het teken van sport. In de ochtend verzamelden de kinderen per klas en gingen ze marcheren (iemand sloeg het ritme op een grote trom). Daarna rennen en wat andere warming up oefeningen. Hierna gingen sommigen muziek maken en dansen en werd er flink gevoetbald. Ilse en ik waren al vroeg klaar met de afwas en de leraren vroegen of we mee wilden doen. Omgekleed en klaar voor de wedstrijd. Na 5 minuten was ik al kapot haha, valt tegen om in 32 graden en volle zon te sporten. Maar natuurlijk heb ik wel gewonnen met m'n team.

Vrijdagmiddag gingen de meeste kinderen slapen. Dus na de afwas zijn we maar zelf spelletjes gaan doen. Savonds hebben we nog even met de kindjes gespeeld en toen was de dag alweer voorbij.

Zaterdag 29-10

STRANDDAG

Straks meer over het strand maar er zijn twee nieuwe vrijwilligers aangekomen die hier ongeveer 3 weken zullen verblijven. Het is een moeder (Connie) en dochter (Evelien) uit België. Evelien is hier nu voor de 5e keer. Het was nu 3 jaar geleden dat ze was geweest en ze ziet zoveel verschillen weer. Het wordt ieder jaar beter gelukkig. Nou weer verder over de geplande stranddag.

Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde stond vandaag het strand op de planning. We hadden met Grace (het schoolhoofd) geregeld dat er een busje kwam die twee keer op en neer reed om de kinderen naar het strand te brengen. Om 13.00 uur was afgesproken. Rond 13.15 (goed optijd dus) kwam de bus eraan. De kindjes gingen al helemaal door het lint van blijdschap. Nou de bus volgepropt met maarliefst 42 kleine kindjes, Ilse, Eva en de chauffeur. Ze waren nog geen 150 meter onderweg of de bus stopte ineens. Na een kwartiertje toch maar even gaan kijken wat het probleem was. Zoals te verwachten hier... De bus was kapot. Ze hadden geen idee hoe lang het zou duren want de versnellingspook was afgebroken. Nou alle 42 kindjes weer uit de bus dus.. Wat een drama. Gelukkig heeft de chauffeur iemand gebeld die ons kon halen dus uiteindelijk is om 14.45 toch de eerste bus vertrokken en om 15.00 de tweede. Nou eindelijk waren alle kindjes op het strand.

Ik denk dat dit voor mij het meest mooie en gelukkig makende moment van mijn reis is tot nu toe. De vrolijke gezichtjes van de kids in het water was geweldig. Ze en vooral ook wij hebben genoten! Om 17.00 uur zijn we weer terug gegaan want de zon ging weg en de kleintjes kregen het koud. (Om 18.00 is het hier ook donker dus het was een prima tijd). Een super leuke dag gehad die wij en de kindjes niet snel zullen vergeten.

Zondag 30-10

Vandaag weer lekker vroeg op. Kindjes gewassen en zelf gaan ontbijten. Na het onbijt heb ik 'even' m'n was gedaan... Alles met de hand met een stuk zeep is toch wat lastiger dan de wasmachine, maar je went eraan. Om 10.30 zijn we met de taxi opgehaald en zelf naar het strand gegaan. Dit was een prachtig strand bij een hotel. We hebben heerlijk kunnen zwemmen, mochten zelfs bodyboards van een aantal mensen lenen om te bodyboarden in de golven. Die waren op dit strand wel hoog maar niet zo eng als dat ik ze eerst vond haha. We hebben ook een heerlijke lunch gehad, ik had een stuk vlees met champignonsaus, gebakken ei, ui, paprika en frietjes en een koude cola. Een echte traktatie was het weer. Aan het eind van de middag zijn we weer terug gegaan naar Mums Care.

Maandag 31-10

Vandaag heb ik weer les gegeven. Vanmorgen was er weer tot 10 uur geen lerares dus hebben we gezongen, het alfabet geoefend en geteld. Daarna heb ik rekenopdrachten op het bord gezet die de kids zelfstandig moesten maken. Na de lunch was het weer tijd voor wat creatieve kunstwerken. Gisteren heb ik samen met Ilse en Eva schelpen verzameld op het strand zodat we vandaag kettingen konden maken. Iedereen kreeg een schelp en wat kraaltjes. Aangezien de kindjes in mijn klas nog jong zijn heb ik de meeste moeten helpen. Ze vonden het gelukkig erg leuk!

Zo mijn verhaal is weer voltooid. Donderdag gaan we voor 4 dagen naar Volta Region om daar vanalles te bezoeken, hierover meer in mijn volgende blog!

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat in Nederland en ik zal aan jullie denken als ik weer met een verse kokosnoot in de zon zit op het strand haha.

Groetjes en heel veel liefst uit Ghana! Xxxx

Welkom in Ghana

Hallo allemaal! Sorry dat het even geduurd heeft maar hier dan eindelijk weer een verhaal en deze keer vanuit Senya Bereku @Ghana!!! Na een vermoeiende reis naar Ghana (zaterdag 15 oktober vertrokken om 18.00 en zondag om 11.00 aangekomen in Ghana) werd ik opgehaald op het vliegveld door twee jongens van de partnerorganisatie. Ze brachten me naar het huis van Tina, waar ik gedurende de introductie verbleef. Samen met een Zweeds meisje heb ik tot woensdag bij Tina (onze contactpersoon hier) geslapen. Ik was echt toe aan een douch na mijn reis. Ik kwam tot de conclusie dat het tijd was om het Bucketbad te ontdekken. Je vult eigenlijk gewoon steeds een emmer en schept met een klein emmertje water eruit om je te wassen haha. Maandag 17-10 Om 8 uur begon de dag. We kregen eerst informatie over ons verblijf hier in Ghana. Later zijn we naar het strand gegaan. Krokobite beach, wat een prachtige plek. Hier hebben we een drum en dans workshop gehad, gegeten (echt Afrikaans met soort gekookte zure banen met bonen) en even door de zee gelopen. Later in de middag hebben we een simkaart aangeschaft en zijn we terug naar Tina gegaan. Tina heeft een groot huis met gastenkamers en woont er zelf met 2 kindjes van 9 en een meisje van 20 (ik begrijp nog niet helemaal of het allemaal haar kinderen zijn). Ook waren er 3 honden en 6 puppies aangewezig haha. Dinsdag 18-10 Vandaag stond de stadstour door Accra (hoofdstad van Ghana) op de planning. We hebben een artcentrum bezocht met leuke souvenirs. Ook zijn we langs geweest bij het postkantoor. Toen werd het tijd om over de grote markt de gaan lopen. Ik vond het op de markten in Tanzania al druk maar dit was echt niet normaal. Zoveel mensen die allemaal door elkaar liepen, overal marktkraampjes met spullen en etenswaren. De vissen en stukken vlees lagen gewoon in de volle zon. Het was een aparte ervaring. Hierna hebben we wat gegeten en zijn we naar het grote winkelcentrum gegaan. Dit is eigenlijk een winkelcentrum wat ook bij ons in de stad zou kunnen staan. Overal airconditioning (best aangenaam gezien de temperatuur hier gemiddeld 35 graden is), mooie kledingwinkels, grote supermarkt, eettentjes en vanalles. In de avond heb ik met de tweeling van 9 de afwas gedaan, de keuken gepoetst (echt goed gepoetst want het was echt zo vies) en daarna spelletjes gedaan met m'n tablet. Ze vonden het geweldig. Woensdag 19-10 Vandaag eindelijk naar het project. Ik had er enorm veel zin in want mijn gezelschap de afgelopen dagen was niet geweldig. Het Zweedse meisje zei amper iets en had heimwee volgensmij. Om 9 uur vertrokken en om 12 uur kwam ik aan bij Mums Care. Hier stonden Eva, Nina en Ilse al op me te wachten. Toen ik werd afgezet werd Sara (een van de andere vrijwilligers ook uit Zweden) meegenomen. Zei was 2 maanden hier geweest en ging nu naar het Noorden. Na een korte kennismaking met de huismoeder werd ik rondgeleid over het project. Er zijn 58 kindjes op het moment en de jongens en meisjes slapen apart. Er is een kookhut van Ruth. Ruth is degene die de jongens in de gaten houdt en eventueel helpt met dingen, kookt en wast. Rebecca is de moeder van de meisjes. Bij de meisjes slaapt ook Bengi, hij is te jong (net 3) om al bij de jongens te gaan slapen en Rebecca slaapt ook echt bij de jongste in de kamer dus slaapt kleine Bengi daar ook. Verder zijn er een paar jongetjes met een handicap. Een heeft echt een flinke achterstand. Hij is 9 maar kan niet praten ofzo en ziet er echt heel jong uit. Is af en toe best lastig als hij iets wil. Verder heeft een van de jongetjes een lichamelijke handicap maar hij weet zich er goed mee te redden. Al met al is de kennismaking goed verlopen en werd ik met open armen ontvangen! Smiddags hebben de andere vrijwilligers me het dorpje laten zien. Het dorp ligt aan de zee. Overal zijn vissersboten te vinden. Het was leuk om het dorpje te zien, er een soort kasteel op het strand met prachtig uitzicht. Donderdag 20-10 Een dagbeschrijving van de normale dag op het project. Om 06.00 de wekker, snel opstaan en naar de kindjes. Twee van ons helpen bij de jongens met douchen en twee bij de meisjes. Er zijn bij de meisjes 4 kindjes die geholpen worden (waaronder Bengi) en bij de jongens 3. Na het douchen worden ze allemaal ingesmeerd met een soort huidcreme (denk om droge huid te voorkomen). Als degene die hulp nodig hebben klaar zijn gaan we even met de kids knuffelen, om ongeveer 7.15 is het ontbijt voor de kinderen (soort pap) klaar en zetten wij het op de tafels. Hierna gaan we zelf ontbijten. De kinderen gaan naar school (de klaslokalen zijn gewoon op het project) en gaan wij Ruth en Rebecca helpen met kleren wassen en de afwas. Als Ruth Sweet Bad maakt, dit zijn een soort stevigere oliebollen krijgen wij altijd een warme (heerlijk). Om 12.00 hebben we lunch en smiddags doen we weer de afwas van de lunch van de kids. Om 15.00 is de school uit en kunnen we een spel ofzo doen. Hierna gaan alle kindjes weer douchen en om 17.00 uur hebben we avondeten. Na het avondeten gaan we nog met de kinderen spelen/zingen/knuffelen. Om 19.30 gaan alle kinderen samen bidden en dan naar bed. Wij gaan dan meestal nog even buiten zitten en een potje kaarten ofzo. Dan lekker (koud) douchen en naar bed. Vrijdag 21-10 Het normale ochtendritueel, maar een andere middag. We hadden besloten om dit weekend naar Cape coast te gaan en we vertrokken na de lunch. Om 15.00 kwamen we aan in Cape coast en zijn we meteen naar een dorpje ernaast (Elmina) gegaan. Hier hebben Eva en Nina een kasteel bezocht en Ilse en ik de winkeltjes en het strand. Contact maak je hier zo. We hebben direct nieuwe vrienden gemaakt die vroegen of we Savonds mee naar Oasis gingen (dit bleek de vrijdagavond uitgaansgelegenheid) maar wij hadden ook onze slaapplek geboekt bij Oasis. Het bleek dus dat dit een gastenverblijf was maar waar elk weekend feest is. Kwam goed uit dus. We hadden een kamer met 3 stapelbedden. Als we de deur openden stonden we bijna in de zee. Het was echt prachtig en dat voor 15 euro voor 2 nachten haha. Zaterdag 22-10 Om 06.00 weer wakker (standaard ritme al). Maar nu geen verplichtingen dus om 6.30 lagen we met z'n 4e in de zee haha. Na een nogal heftige ochtendduik (de golven en stroming van de Atlantische oceaan zijn toch iets heftiger) zijn we gaan ontbijten. Heerlijk ontbijt gehad. Hierna heeft de gastheer aangeboden ons naar het trotro station te brengen. Hier hebben we de trotro naar Kakum national park gepakt. Dit is een regenwoud met waar je doorheen kunt mbv touwbruggen op 40 meter hoogte. Helaas geen dieren kunnen spotten maar het uitzicht was prachtig. Hierna nog een kleine wandeling door het woud gemaakt waarbij we uitleg kregen over de vele soorten bomen en hun (medische) werking. Het was een interessante tocht. Op weg naar huis zijn we bij monkeys sanctuary uitgestapt om een bezoekje te brengen. Dit is een apenopvang wat is opgezet door een Nederlanders. We hebben zelfs de aapjes mogen aaien. Hij heeft ons veel verteld over hoe hij daar terecht is gekomen en wat hij er nu van vind. Hij woonde inmiddels 13 jaar in Ghana. Savonds hebben we gegeten bij een strandtent langs Oasis. Hier was ook een reggae feest en zoals jullie me kennen ging ik in de vroege ochtend (na de indrukwekkend mooie zonsopgang op het strand) pas mijn bedje in. Zondag 23-10 Volgende ochtend (ofterwel 1,5 uur later) was het weer tijd om op te staan. We hebben een kasteel bezocht ofja dat was de planning. Maar na een wandeling om het kasteel besloten Ilse en ik dat het strand toch ook wel prima zou zijn ipv 1,5 uur achter een gids aan sjokken haha. Dus de rest van de dag lekker bruin geworden en genoten van de zee. Savonds weer een hele reis terug naar het weeshuis. Rond de klok van 10 waren we weer veilig thuis. Zo nu is het inmiddels alweer maandag 24-10 en heb ik er weer een ochtend opzitten. Heb vanaf vandaag besloten om ook les te gaan geven op school. Ik zal de komende tijd maandag en donderdag de lerares van klas 1 gaan assisteren. Ohja wat ook super leuk is nog is dat we zaterdag naar het strand gaan met ALLE kindjes!!! Dus deze week regelen we een schoolbus etc en dan nemen we zaterdag alle kids mee om lekker een middag te spelen en zwemmen. Bedankt weer voor de interesse en tot (snel) de volgende keer. Liefs en groetjes uit Ghana??????