Woensdag 9-11

Een dagje met heel veel moeilijke momenten...

Vanmorgen met moeite uit bed gekomen, een beetje ziek, hoofdpijn en een heel slap gevoel. Na het ontbijt ging het wat beter. In de ochtend het normale ritueel gehad. Twee dagen geleden was Kweku, een kindje dat ook bij me in de klas zit, niet fit. Hij huilde en voelde erg warm aan. Paracetamol en slaap zou hem beter maken. Gisteren niets meer over gehoord dus ik dacht dat het beter ging. Vanmorgen kon hij niet naar school. Hij gloeide helemaal en voelde zich duidelijk erg slecht. Na de lunch gingen Evelyn en ik de afwas doen en zat hij op een bankje met Ruth. Wij vroegen hoe het ging en volgens haar ging het een stuk beter en hij had goed gegeten tijdens lunch. Kweku kan niet praten dus we konden alleen aan zijn lichaamstaal zien dat het niet goed ging. Binnen een paar seconden gaf hij heel zijn lunch over en vond ik dat het tijd werd voor het ziekenhuis. Zijn verzekering was blijkbaar 2 weken geleden verlopen en zijn nieuwe papieren waren nog niet binnen, deze zouden donderdag of vrijdag binnenkomen. Hier wilde we niet op wachten dus hebben we besloten om zonder te gaan. We hadden alleen zijn naam, leeftijd (geen geboortedatum) en het adres van Mums care. Samen met Connie, Evelyn en Kweku heb ik een taxi gepakt naar het ziekenhuis. Hier werd hij onderzocht (hartslagmeting en koortsopmeting. Beide waren verhoogd en zijn koorts was rond de 39 graden. Hierna hebben ze een bloedtest gedaan. Dit was in een ander gebouw aan de andere kant van de straat. Kweku sliep het meest van de tijd maar zodra hij de naald zag was hij wakker. Gelukkig was het alleen een prikje in zijn vinger die wij uitvoeren om je bloedsuiker te meten. Hierna terug naar de eerste zaal. Hij kreeg een bed en Evelyn kon zijn medicatie gaan ophalen. Hij had dus zoals we al dachten malaria, uitdroging en hele slechte bloedwaarden. Voor 80 cedi (ongeveer 20 euro) kreeg hij een infuus, 3 injecties, zoutoplossing, een liter vocht voor in het infuus en een berg medicatie voor thuis. Nu begon de hel. Ik hoopte dat hij de injecties door zijn infuus zou krijgen zodat hij maar een spuitje hoefde maar dit ging niet. Hij kreeg de eerste twee in zijn bil. Dit was echt verschrikkelijk want hij vond het dood eng en wilde absoluut niet dat het gebeurde. Hij schreeuwde en het ging bij mij door merg en been. Ik trok het niet dus ben naar buiten gegaan, uiteindelijk vertelden Connie en Evelyn dat ze hem met 5 man vast hebben moeten houden. Het prikken van de infuusnaald heeft hij niet meer gemerkt want hij was al in slaap van de dormicum die ze hem hadden gegeven. Anderhalf uur later was de koorts gezakt naar 38,2 en mocht hij mee terug naar het weeshuis. De komende dagen houden we het goed in de gaten, maar vanavond heeft hij gelukkig al goed gegeten.

Wat me verder vandaag nog (bijna) tranen heeft opgeleverd was dat we vanmorgen een gesprek hadden met het schoolhoofd Grace en de social worker Hetty over de kleine lieve Yaw. Hij is ander half jaar geleden hier binnen gebracht. Wij als vrijwilligers wisten in de eerste instantie niets van hem behalve dat we zagen dat hij 'gehandicapt' was en een enorme ontwikkelingsachterstand had. Wij wilden graag dat er iemand wordt aangenomen die speciaal voor Yaw komt. Een soort special needs teacher. Als het op deze manier namelijk door gaat is de kans dat hij zijn zich nog verder gaat ontwikkelen bijna onmogelijk. Daarvoor hadden we dus het gesprek met Grace. Toen vertelde Hetty ons dat we Yaw niet moeten plaatsen bij het hokje handicap want dit heeft hij niet. Hij is geboren als een normale jongen maar vanaf zijn geboorte tot zijn 7e levensjaar opgesloten, mishandeld en misbruikt. Ik was er al bang voor nadat ik hem af en toe had gedoucht en ik zag hoe hij daarop reageerde. Toch komt die mega hard aan. Yaw heeft mijn hart hier echt gestolen. Hij is zo lief en wil het graag goed doen maar daar krijgt hij door de normale huismoeders zoals Ruth de tijd niet voor omdat zei niet mogen weten wat de geschiedenis van Jaw is en ze dus eigenlijk niet begrijpen wat er mis met hem is. We gaan het project nu in werking stellen en hebben al contact met 2 Belgische meiden die zich ook hiervoor proberen in te zetten en graag willen sponsoren. Tevens willen we dan een nieuwe huismoeder voor de kleinste jongens aanstellen omdat die er geen hebben en wel behoefte hebben aan liefde en een voorbeeld. Die nieuwe huismoeder moet dan ook leren dat ze op een andere manier met Yaw moet omgaan en hem absoluut niet mag slaan of pijn doen.

Het was dus een heftige dag.

Donderdag 10-11

Een nieuwe vrolijke dag. Vandaag weer les gegeven. Vanmorgen niet veel speciaals. Behalve een alfabet spel wat de kids geweldig vonden waarbij ze rond een tafel zaten, ik letters op tafel had gelegd en dan een noemde en degene die die als eerste pakte kreeg een punt. Nina geeft op donderdag les aan de kleinste kindjes en smiddags leek het ons een goed idee om samen iets te doen. We zijn gaan schilderen. Dit vonden ze natuurlijk heel leuk en werd een grote kliederboel haha. Toen iedereen klaar was hebben we de kunstwerken in de klas opgehangen. Na school zijn Eva, Ilse, Connie en Evelyn met 8 meiden naar het dorp gegaan. Hier hebben ze wat gedronken en mochten de kids allemaal iets uitzoeken. Wij hebben de muurtekening (soorten fruit, instrumenten etc) in Nina's klas aangevuld met woorden bij de tekeningen. Verder een rustige avond gehad.

Vrijdag 11-10

Wij dachten dat er weer gesport werd vandaag. Na het ontbijt ons sportpakje aangetrokken maar helaas de kinderen bleven binnen. Wel gebeurde er iets heel raars. Er liep een leraar langs alle klassen met een stok en je hoorde hem gewoon een aantal kinderen slaan. Hierna werden er een aantal kinderen naar buiten gestuurd die steentjes moesten rapen (wij denken dat het dezelfde waren als die geslagen werden). Het blijft lastig om hier je ogen voor te sluiten en in dit geval ook je oren want het was een verschrikkelijk geluid. Als wij er iets over vragen zeggen ze dat wij t niet begrijpen omdat de kinderen in Nederland beter luisteren. Hier ben ik het natuurlijk niet mee eens want ik denk dat onze aanpak gewoon beter werkt. De kinderen zijn hier gemiddeld gewoon agressiever omdat dit is wat ze leren. Niks wordt met woorden opgelost maar met de stok...

Nou even later was alles weer normaal en zijn we de afwas en de was gaan doen. Omdat we met 6 vrijwilligers waren hebben we ondertussen foto's gemaakt met de kids. De kinderen waren ineens klaar met school omdat er een ander weeshuis zou komen waartegen ze een voetbaltoernooi zouden gaan spelen. Uiteindelijk is dat weeshuis niet gekomen en hebben we smiddags maar getekend met iedereen in de eetkamer. Dit was voor de jongere kinderen natuurlijk veel leuker dan voetbal. Savonds hebben Nina, Eva, Ilse en ik een spel gespeeld, Who's the Man. Super grappig, eerst is het een soort 30 seconds alleen dan met meerdere rondes. Ronde een is gewoon verboden woord, ronde twee uitbeelden en bij ronde drie mag je maar 1 woord noemen. Echt een leuk spel.

Zaterdag 12-11

Omdat we dit weekend nergens geen gingen en toch even een dagje weg wilden stond vandaag het strand op de planning. Wij zouden met z'n 4e naar Sunflower beach gaan en Connie en Evelyn naar Tills beach. Ik had iets langer uitgeslapen (7 uur opgestaan). Toen kwam eerst Nina overstuur terug van de kinderen, er was weer iemand heel ziek en ze wilden in de eerste instantie weer niet met haar naar het ziekenhuis. Daarna kwam Ilse vertellen dat de taxi eraan kwam en dat ze met Nina en Martebell(meisje dat ziek was) naar het ziekenhuis ging. Socialworker Hetty ging ook mee. We bleven dus met z'n 4e over en besloten toch maar naar het strand te gaan. We gingen met z'n allen naar Sunflower. Eva had gister kleren binnengekregen die ze met de boot vanuit Nederland had laten overkomen. Deze kleren zijn bedoeld voor het noorden maar het waren er teveel om allemaal mee te nemen dus hebben we onderweg naar het strand ook wat kleren uitgedeeld aan de lokale bevolking. Dit was echt super leuk om te doen en maakte alles weer goed. De mensen zijn hier zo blij met wat je ze geeft. Al is het te groot of te klein het past altijd haha. We hebben zelfs een jongen van onze leeftijd super blij kunnen maken met een blouse en een aantal vaders. We voelden ons echt Sinterklaas haha. Hierna met een tevreden gevoel op het strand gelegen en gezwommen, dit hadden we verdient. Rond 13 uur kwamen Ilse en Nina ook. Martebell bleek ook Malaria te hebben en is beter gemaakt met medicijnen. Rond 17.00 zijn we weer terug gegaan naar Mums care. Met Martebell ging het al een stuk beter.

Zondag 13-11

Een dag op zondag bij Mums care. Voor het eerst naar de kerk. De meiden en Bengi mochten ook naar de kerk. In hun mooiste kleren kwamen we ze onderweg tegen (ze waren al onderweg omdat wij te laat waren haha). Maar aangezien ze niet zo hard lopen hadden we ze zo ingehaald. Ze hadden wel echt super leuke kleren aan. De meisjes allemaal in prachtige jurkjes. Rond 09.45 waren we bij de kerk. Hier hebben we de kids wat drinken gegeven en om 10 uur begon de dienst. De kinderen zitten niet in dezelfde kerk als wij. Zij hebben een gebouw langs de grote kerk waar ze een soort van bijbelles krijgen. De kerkdienst was nogal indrukwekkend. Het is net alsof die mensen in trance zijn ofzo. Iedereen praat, schreeuwt, danst of strekt z'n armen de lucht in. Verder was er heel veel muziek, veel vrouwen die borstvoeding gaven haha (kan gewoon in de kerk), en veel slapende kinderen in babydoeken op ruggen van dansende moeders. Na anderhalf uur hadden we het wel gezien (voor hun duurt zo'n dienst 4 uur?!?!?!. Kindjes opgehaald en terug gewandeld. Onderweg nog wat koekjes voor de kinderen gekocht en deze lekker opgegeten. Bengi was enorm moe en wilde niet meer lopen. Ik heb dus bijna de hele weg met hem op m'n rug (ben is nogal een dikke peuter haha) moeten dragen... Had ik die babydoek nou ook maar bij. Voor Connie en Evelyn was dit de laatste hele dag bij Mums care. Smiddags trakteerden ze op watermeloen en ballfruit (soort oliebol). Ook hebben we van alle kindjes een foto gemaakt en namen opgeschreven (kan ik even gaan oefenen aangezien ik nog niet de helft bij naam ken haha). Hierna heb ik met de jongens gevoetbald.. Geen gewoon voetbal want je moest scoren op de lat (telde voor 3) of op de paal (1). Natuurlijk maakte ik een eigen lat doelpunt en hebben we door die 3 punten verloren..

Er waren weer 3 zieke kindjes, Chris vroeg of wij ze wilden testen op malaria. Hij zei dat die wist hoe het moest maar het niet wilde doen dus deed ik het. Geen een toonde malaria aan.. Wat wij enorm raar vonden maar Chris was er zeker van dat we het goed gedaan hadden. Na het avondeten hebben we op internet opgezocht hoe die test echt gedaan moest worden en we hadden m fout gedaan. Samen met Hetty hebben we de test opnieuw uitgevoerd en bleken 2 jongetjes Malaria te hebben. Hiervoor werden morgen medicijnen gehaald.

Maandag 14-11

Vandaag stond weer lesgeven op het programma. Ik voelde me in de ochtend al niet zo lekker en had amper iets gegeten. In de pauze (10 uur) voelde ik me heel slecht en begon ik te overgeven. Pilletje tegen misselijkheid ingenomen en even geslapen. Lunch overgeslagen want we kregen friet.. (Geen goed idee voor een zieke Demi). Wel wat thee gedronken en uiteindelijk een appel gegeten.

Steven, een kindje dat al 7 dagen niet fit was (en gister dus ook 2 X getest was op malaria) was wel heel erg ziek. Hij gloeide helemaal en had geen energie. Steven is Ruth's zoon (althans dat denkt hij, het blijkt dat Ruth hem geadopteerd heeft toen zijn moeder dood ging). Van Felecia en Grace mochten we niet met hem naar het ziekenhuis want hij had geen malaria. Eva was met Ruth en Steven meegegaan en vertelde hun dat het belachelijk was, dat Steven al te lang ziek was om niks te hebben en zei dat als hun t niet zouden willen betalen wij t dan wel doen. Hiermee zijn de vertrokken. Het bleek dat Steven wel malaria had. De testen die we hier hebben testen je op een soort parasiet die het meest voorkomt.. Niet op allerlei anderen. Hij had blijkbaar 4 andere parasieten in zich die hem zo ziek maakte. Het was dus maar goed dat ze met hem naar het ziekenhuis zijn gegaan.

Smiddags zijn Nina en Ilse nog met 6 jongetjes van het weeshuis naar het dorp gegaan om wat te drinken en wat dingen te kopen. Ik heb de andere jongens gewassen smiddags en heb met de meiden het koken opgestart. Hier was Ruth erg blij mee want die was zich in het ziekenhuis al druk aan het maken.

Zo dat was het weer... En wat een verhaal. Een weekje met veel zieke kindjes en heftige verhalen. Hopelijk gaat t nu weer de betere kant op. Ohja de planning was dus gewijzigd dus donderdag vertrekken we naar Volta voor t weekend en dan worden Eva en ik woensdag alweer opgehaald om naar het Noorden te gaan. Wat vliegt de tijd.

Xxxxx heel veel liefs