Hallo lieve mensen,

Het is tijd voor een 'korte' samenvatting over eigenlijk alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt en waar ik gedurende mijn periode van vrijwilligerswerk tegenaan ben gelopen. Met natuurlijk een groot stuk over het project wat we hier weer op hebben kunnen starten.

De enorme verschillen tussen noord en zuid...

In het zuiden heb ik kunnen genieten van blije kindjes in een goed weeshuis, waar de basisbehoeftes allang voldaan waren en ze zelfs al bezig konden zijn met verdere behoeften als medicijnen voor een betere gezondheid en veranderingen in voeding door bijvoorbeeld meer vis, groente en fruit. In het begin vergelijk je alles met Nederland dus zie je nog veel dingen die beter zouden kunnen.. Waarom worden er bijvoorbeeld kleren achter gehouden terwijl je ze ook meteen aan de kids kunt geven, waarom wordt die waterton niet uitgezet als hij vol is.. Ipv dat hij nog 2 uur overstroomd, waarom hebben de kindjes niet altijd toegang tot het speelgoed dat vrijwilligers meebrengen maar mag dat alleen gebruikt worden als er toezicht is en het allerbelangrijkst waarom breng je een kindje dat al 4 dagen hoge koorts heeft niet naar het ziekenhuis?!?! Deze vragen leverde bij mij in de eerste periode veel gemengde gevoelens op. Verdriet, woede.. en vooral veel onbegrip. Het eerste wat je moet leren als je vrijwilligerswerk gaat doen is: Denk niet dat je in je eentje dingen kunt veranderen, je kunt alleen je steentje bijdragen en mensen leren dat het anders ZOU kunnen. Dit heb ik vaak in mijn achterhoofd moeten houden. Het bleek namelijk dat de achterhouden kleren gebruikt werden voor de kerk en werden uitgedeeld als iemand echt kapotte kleren moest dragen, als de kindjes altijd zelf de spullen van vrijwilligers kunnen pakken ze binnen een dag kapot of kwijt zijn, de aanvulling van de waterton had geen uit-knop dus je kon hem aanzetten en vol laten lopen maar er kwam altijd te veel water uit. Maar al met al heb ik geleerd dat dingen vragen het allerbelangrijkst is, waarom is dat zo waarom doen jullie dit etc. De antwoorden verklaarden vaak veel en mijn gemengde gevoelens werden minder. Ik denk dat de kindjes van Mums care heel veel geluk hebben dat ze in zo'n prachtig weeshuis mogen en kunnen leven, ze komen weinig tot niets tekort (gelukkig).

Maar toen ging ik naar het Noorden. Voordat ik hier kwam had ik wel al vernomen dat het hier armer zou zijn, de mogelijkheden beperkter waren door het gebrek aan middelen en dat ik me moest voorbereiden op de hitte. Niets is minder waar. De dag dat Eva en ik aankwamen sloeg alles al als een bom in. Overal kindjes zonder of met kapotte kleren op straat, langs de kant van de weg. Sommige probeerden dingen te verkopen, andere (de kleintjes) zaten maar een beetje bij hun moeders die ook iets probeerde te verkopen in de volle zon. De huizen, lemen hutjes met zelfgemaakte rieten daken, of de luxere versie met aluminium platen. De wc, een gat in de grond waar een stank vandaan komt dat zelfs een dier niet zou trekken. De douche, net als de wc een stoffig hokje vol met spinnenwebben zonder kraan. Water haal je uit de put (als je geluk hebt is deze dichtbij en nog niet opgedroogd) en de emmer met een bakje is de manier van douchen. De mentaliteit, geen stress geen tijdsdruk, een afspraak op een tijdstip...onmogelijk want ja stel je bent onderweg en je komt iemand tegen moet je natuurlijk wel uitgebreid groeten en vragen hoe alles gaat met hem of haar (en met hun ouders, broers, zussen, kinderen, buren etc). De positieve kant van de mentaliteit, delen met iedereen, de vriendelijkheid tov elkaar, respecteer iedereen en zoals ze het zelf zeggen je moet mensen behandelen als eieren (je mag ze nooit laten vallen want dan breken ze). Maar nu even over het weeshuis want daarvoor kwamen we natuurlijk hierheen..

Maandagochtend zin om naar het weeshuis te gaan, onze huismoeder Mary een schat van een vrouw kwam heel voorzichtig naar ons toe.. Conclusie: het gaat niet zo goed met het weeshuis.. Ik kan het niet betalen.. De vaste sponsoren zijn een tijd geleden gestopt en nu lopen we vast, met het geld dat John en ik verdienen met werken zijn we de laatste tijd in staat geweest om de kindjes bijna elke dag een maaltijd te kunnen geven en de kindjes slapen niet in het weeshuis. Een hoop vragen kwamen bij ons natuurlijk omhoog, hoe is het mogelijk dat wij als vrijwilligers ergens heen worden gestuurd waar helemaal geen weeshuis is wat draaiende is, wat moeten we hier dan doen, hoe kunnen wij ooit zorgen dat alles weer gaat lopen.. En waar slapen de kindjes nu dan?!?!?

De afgelopen twee weken is dat allemaal duidelijk geworden. Geen geld is geen weeshuis. Ook zijn we erachter gekomen dat een weeshuis hier meer geld en tijd nodig heeft dan dat we dachten. We moesten iets doen voor die lieve kindjes die allemaal op ons aan het wachten waren die maandagmiddag om ons met heel veel liefde te verwelkomen.. En in staat waren om de 10 skere bakjes rijst met ons te delen...

Om te beginnen een lijst opgesteld met Mary en John, wat moest er allemaal gebeuren, wat moet er gekocht en gedaan worden om de kindjes hun weeshuis terug te geven. Een sponsoractie zou ons kunnen helpen, het is het proberen waard dachten we. En ja dat was het zeker. In totaal (Eva en ik samen) hebben we bijna 1500 euro opgehaald. En of we dit weeshuis weer draaiende kunnen krijgen in deze twee weken!!! Natuurlijk blijft het Afrika en blijft het de Ghanese mentaliteit dus het ging allemaal iets minder snel dan we hoopten, maar het is gelukt! Alles is gekocht, de elektriciteit is gemaakt, het kippenhok is af, de kinderen kunnen douchen met eigen sponsen, de kok is er, er komt een vrouw voor de was 3x per week, er komt een watchmen die de kindjes snachts veilig houdt, de matrassen zijn er en de kindjes kunnen hun laatste spullen gaan halen (waar ze dit dan ook opgeslagen hebben) om het weer naar hun 'huis' het weeshuis te brengen. Ik ga vanavond foto's maken van de kindjes die eindelijk weer 'thuis' kunnen slapen. Wij zijn mega trots en dit was zonder jullie hulp niet gelukt!

Met een goed en blij gevoel kunnen wij morgen ons laatste avondmaal (spaghetti natuurlijk) met hun delen en dan onze reis voortzetten. En het is zeker geen afscheid voor altijd want ik zal er alles aan doen om te zorgen dat deze kindjes nog lang kunnen blijven wonen in dit weeshuis onder toezicht van onze geweldige gastouders Mary en John.

'Denk niet dat je in je eentje alles kunt veranderen, maar we hebben absoluut ons steentje bij kunnen dragen'