Eindelijk daar ben ik weer. Mijn oprechte excuses dat ik jullie zo lang heb laten wachten maar eerlijk gezegd was ik gewoon eventjes te lui om n verhaal te typen. Maar nu heb ik dus dubbel zoveel te vertellen dus bereid je voor!

De datums slaan we deze blog even over dus het zal allemaal iets minder chronologisch zijn dan mijn andere verhalen maar jullie snappen het vast en zeker. Ik zal bij het begin beginnen.

-

Een weekendje volta stond op de planning. Toen we woensdagavond de to do list over Volta aan het bespreken waren viel het me nogal op dat er veel bergen beklommen gingen worden... Gezien mijn enkel ook hier in Afrika niet op magische wijze is genezen besloot ik dus dat ik niet mee zou gaan. Heel erg jammer natuurlijk, maar een weekend met de kindjes is ook leuk.

-

Donderdagochtend vertrokken Eva, Ilse en Nina al vroeg naar volta. Ik heb ze uitgezwaaid en ben de was gaan doen (nog steeds niet mijn favoriete klusje en aangezien ik mijn kamer hier niet veel beter opruim dan in Nederland was de berg weer enorm). Na 2 uur eindelijk klaar en tijd om naar school te gaan. Blijkbaar hadden de kids vanaf 10 uur voetbaltraining op de planning staan voor het toernooi van morgen (dit toernooi zou inmiddels al 3 vrijdagen gespeeld worden). Dus na school heb ik Ruth geholpen met de was van de kinderen. Verder een rustig dagje gehad.

-

Vrijdag de dag van het voetbaltoernooi. Blijkbaar was er gisteren (donderdag) een nieuwe huismoeder gekomen. Ruth die aangenomen was als kok voor het weeshuis had sinds het vertrek van de vorige huismoeder de taak om voor de jongens te zorgen op zich genomen. Dit viel allemaal niet mee want ze hield geen tijd voor zichzelf meer over. De komst van de nieuwe huismoeder voor de jongens kwam dus goed uit. Deze vrouw heeft een kindje bij van een jaar of 1. Terwijl ze de jongens doucht en de kleren wast zit dit kindje in een doek op haar rug.. Heel schattig om te zien, maar wel een beetje onhandig lijkt me haha. Alhoewel dit hier wel normaal is want alle kindjes worden gedragen in babydoeken op de rug van de moeders. Dit is voor hun de wandelwagen.

Nou toen ik dus om 6 uur opstond om de jongens te douchen bleek dit niet nodig te zijn want ze was al bijna klaar en het eten wat we normaal ook opdienen hoefde ik ook niet te doen. Ik ben dus maar gaan ontbijten en ben wat gaan lezen. Rond 10 uur was er nogsteeds geen ander voetbalteam ... Ik zag de bui al hangen. Uiteindelijk is er inmiddels voor de 4e keer geen team komen opdagen en hebben de kinderen en ik zelf maar gevoetbald en gespeeld. Savonds heb ik muziek meegenomen naar de eetzaal en hebben we gedanst. Vooral de jongens waren enorm fanatiek haha.

-

Zaterdag ben ik een dagje naar het strand geweest, niet veel bijzonders. En zondag eigenlijk hetzelfde verhaal.

-

Maandagochtend waren de meiden eindelijk terug van hun weekendje (zondagavond al maar toen sliep ik). Blijkbaar was op de terugweg bij het overstappen van de trotro Ilse's telefoon gestolen. Super vervelend natuurlijk maar niks aan te doen. Ze hebben wel meteen aangifte gedaan.

Smiddags zijn we met de kleinste kinderen naar het kasteel in het dorp gegaan. Nina en Ilse hadden het idee om iedere week een groepje kinderen mee te nemen naar het dorp, dan naar het kasteel te lopen om wat te drinken en te snoepen. Inmiddels was bijna iedereen aan de beurt geweest en waren we ons aan het bedenken wat we met de allerkleinste zouden doen. Het was te ver om met hun naar het kasteel te lopen dus besloten we een taxi te bellen. Na school om 15.30 kwam een taxi Eva, 9 kindjes en mij halen. Nina en Ilse waren al te voet naar het dorp. Hier hebben we op het strand gespeeld, gedronken en pannenkoeken gegeten. Daarna zijn we nog even naar het kasteel gegaan waar we iedereen nog een lolly hebben gegeven. Op de terugweg zaten we dus met 4 van ons, 9 kindjes en nog een oudere jongen van het weeshuis in de taxi... Niemand klaagt over het pakken van 2 taxi's of over meer betalen, iets wat ook alleen in Ghana kan. Al met al was het een mooi dagje.

-

Toen was het alweer dinsdag.. Voor Eva en mij het laatste hele dagje Mums care. Geen tijd om daar over na te denken want we hadden een drukke planning. Gister hadden Ilse en Nina al een aantal boodschappen gedaan voor onze afscheidsspaghetti maar de spaghetti zelf moesten we nog halen. We zijn dus optijd naar het dorpje gelopen opzoek naar spaghetti. De eerste winkel was gesloten, de tweede had maar 2 kilo spaghetti.. Dus veel te weinig. De derde had gelukkig meer (was wel alweer een stuk verder teruglopen helaas). Uiteindelijk zijn we met om de beurt 10 kilo spaghetti op ons hoofd in de volle zon terug gelopen naar Mums care. Hierna hebben we alle groenten gesneden en alles voorbereid. Om 2 uur zijn we begonnen met koken. Voor 70 man spaghetti maken is zwaar werk haha. Gelukkig was Ruth in de buurt om ons te helpen. Alleen spaghetti vonden we niet genoeg dus besloten we ook voor iedereen een ei te koken. In ons keukentje in het vrijwilligershuis heb ik dus 70 eieren gekookt... Het zweet liep overal haha. Volgensmij was het wel 50 graden in de keuken door al dat verdampende water. Maar het was het zeker waard. Om 18.00 hebben we met alle kindjes en huismoeders genoten van een lekker bordje (kommetje) spaghetti met ei. Het was heerlijk en echt super grappig om een keer met de kindjes te eten. Ze eten wel echt als monsters. Sommige schrokken het zo erg naar binnen alsof het anders wordt afgepakt.

-

Woensdag.... Een dag met een lach en een traan. Aan ieder begin komt een eind en dit was vandaag. Doei zeggen tegen deze prachtige kindjes die de afgelopen weken mijn hart gestolen hebben is bijna onmogelijk. Het is absoluut geen definitief afscheid geweest want zo snel als ik kan ga ik weer terug om de kids weer op te zoeken. Ik heb een prachtige tijd mogen beleven bij Mums Care en dat zal ik altijd onthouden.

Smiddags zijn Eva en ik naar Tina gebracht (onze huismoeder van de introductie). Super leuk om haar en haar kinderen weer te zien. Voordat we er waren zijn we langs Westhill (het grote winkelcentrum) gereden om te pinnen en wat boodschappen te doen. We hebben flink wat lekkernijen ingeslagen "voor de busreis naar het noorden". Natuurlijk werd Savonds bij de film de eerste zak chips en de eerste reep chocola al aangebroken. Wat een feest om dat weer even te eten.. We hadden serieus gewoon doritos chips!!

-

Donderdagochtend zijn we naar de bus gebracht. Om 10 uur moesten we er zijn. Maar aangezien we in Ghana zijn vertrok de bus natuurlijk pas om 13.00. Eindelijk onderweg naar het noorden. Het afscheid van Mums care was nog vers maar we hebben beide enorm veel zin in een nieuw avontuur. Onderweg enorm veel lol gehad.. Bij de busstops kon je natuurlijk even plassen. Bij stop 1 was de wc een hok met 4 kleine muurtjes en 4 gaten. Het waren letterlijk alleen muurtjes zonder deur ofzo dus iedereen zag je zitten. Eva vond het laten we het zacht uitdrukken niet zo chill haha. Nou stop 1 overleefd.. In de hoop dat we het ergste gehad hadden. Bij stop twee bleek dat zelfs het cement voor de tussenmuurtjes op was dus zat je letterlijk met allemaal vrouwen gewoon in een hok over een randje te hangen. Hierbij dacht Eva dat ze het echt niet kon en dus heeft een vrouw die we in het begin van de busreis ontmoette ervoor gezorgd dat Eva alleen in het hok was en kon plassen hahaha. Ik heb me dus wel kapot gelachen.

-

Vrijdagochtend rond 06.00 kwamen we eindelijk aan in Wulugu, onze verblijfplaats in het Noorden. De armoede was direct te zien. Kindjes met bolle buikjes, het teken van de ondervoeding. Heel veel dieren overal. Hygiene is er ook weinig. Onze huismoeder Mary bracht ons naar onze kamer. We hebben een vrij luxe kamer (oke ik weet dag 70 procent van jullie hier zou zeggen... Iehl ik wil hier niet slapen) maar wij vonden het best prima. Alleen de wc is een dingetje.. Dat gat in de grond is niet voor ons weggelegd zegmaar, maar we hebben weinig andere keus. Vrijdagmiddag hoorden we van Mary en John onze gastouders dat we voor het weekend naar een ander dorp gingen waar John pastoor is. Er kwam een soort motor met een aanhanger erachter om ons op te halen. Samen met 7 matrasjes, allerlei kookspullen, eten , wij, 7 jongens en een andere vrouw reden we naar Kinkandina. Een hobbelige rit maar het was leuk. De armoede hier is echt veel erger dan in het zuiden. Overal zie je kindjes met bolle hongerbuikjes en de mensen leven in een soort compound met hutjes gemaakt van kleisteen. Wel een aantal keer mijn tranen moeten bedwingen. Savonds hebben we met de jongens (de zoon van Mary en de andere neven of ooms) wat gedronken. Tijd om naar bed te gaan. Ofja bed... We sliepen op een matje in de kerk hahahaha.

-

Zaterdag stond de kerk op het programma. John was nu een aantal jaar pastoor maar dit weekend werd de opening van de nieuwe kerk gevierd. Voor ons duurde de dienst natuurlijk enorm lang (5 uur ofzo) dus zijn we af en toe pauze gaan houden. De kerk bestond zoals hier altijd uit veel muziek, veel dans en veel uitbundig bidden. HALLELUJA PRAISE THE LORD AMEN hahah. Aan het eind van de middag hebben we de jongens leren toepen en hebben zij ons hun versie geleerd. Bij gebrek aan pen en papier hebben we steentjes van de grond gebruikt als puntentelling haha. Savond weer lekker de kerk in om te gaan slapen.

-

Zondag weer naar de kerk natuurlijk. Vandaag werd er een klein meisje gedoopt. Een langdradige dienst maar uiteindelijk het kindje gezien. De ouders moesten vanalles beloven en er werd geld ingezameld voor het nieuwe kindje. Blijkbaar krijgt een kindje hier ook niet bij de geboorte een naam maar pas wanneer de ouders het een goed idee vinden ofzo. Heel raar. Smiddags zijn we terug gegaan naar Wulugu. Hier hebben de jongens ons rondgeleid, hebben we wat gedronken (eindelijk iets kouds) en heb ik zelfs varken gegeten die ze waarschijnlijk die middag geslacht hadden. Oja gedurende t weekend hebben we ook getuigen mogen zijn van een schaapslachting.. (Deze heb ik niet geproefd) maar het varken was eigenlijk echt super lekker haha. Savonds hebben we niet veel meer gedaan en zijn we optijd gaan slapen na alle indrukken van het eerste weekend in het noorden.

-

Vandaag stond eindelijk het weeshuis op de planning. Gisteravond is Mary bij ons geweest om te komen vertellen dat het allemaal een beetje gecompliceerd is. En met wat we nu weten... Is dat zacht uitgedrukt.

In feite is er een prima weeshuis met 3 aangrenzende klaslokalen met grote krijtborden en alles. Er zijn nog twee andere ruimtes die eigenlijk als slaapkamers zouden moeten dienen, maar hier zijn de ramen kapot. Op het moment is het zo dat niemand in het weeshuis slaapt.. De kinderen zijn er en hangen er letterlijk rond maar kunnen er niet slapen.. De reden hiervoor is dat Mary en John geen sponsorgelden ontvangen. Ze hebben simpelweg niet de mogelijkheden om de kinderen 3x per dag te voeden, een huismoeder in te huren etc. Als hun salaris het toelaat geven ze de kinderen elke avond een maaltijd zodat ze zeker iets krijgen. De kinderen slapen bij familieleden.. deze zijn eigenlijk niet in staat om voor hun te zorgen (bijvoorbeeld een grootmoeder van 90 jaar oud etc). Wat de kinderen doen die geen familie meer hebben is een groot raadsel.

Een grote shock was het dus voor ons om dit te zien. De faciliteiten zijn er allemaal het enige wat er ontbreekt om deze kindjes te helpen is geld. Wij zijn nu met John en Mary een lijst op aan het stellen wat het allemaal zou gaan kosten om het weeshuis weer draaiende te krijgen. Hierbij eerst kijkend naar de basis dingen om de kinderen eten te geven en te zorgen dat ze er weer kunnen slapen. Het is super zielig om te zien hoe hard John en Mary hun best doen om het voor elkaar te krijgen voor deze kindjes maar door het gebrek aan steun van de overheid of wat dan ook lukt het gewoon niet.

Vanmiddag gaan we naar het weeshuis en zullen alle kindjes daar ook zijn. Mary heeft vanmorgen wat rijst gekocht zodat we vanavond de kindjes eten kunnen geven. Het leven is hier dus eigenlijk heel erg arm en er is weinig. We proberen wat we kunnen.

Ik heb getwijfeld of ik het er in zou zetten maar ik ga het toch doen. Omdat het ons (Eva en mij) allemaal heel erg aantrekt dat er geen opties zijn hier om deze kindjes te helpen vraag ik jullie hulp. Het gaat niet om grote bedragen of wat dan ook maar elk steentje kan hier iets bijdragen. Het zou mooi zijn als wij voordat we weer vertrekken het geld en eten kunnen achterlaten dat de kinderen in ieder geval een tijd vooruit kunnen. Als ik thuis ben zal ik dit project verder zetten, op welke manier dat weet ik nog niet precies maar ze hebben onze hulp gewoon nodig.

Lieve lieve vrienden en familie mochten jullie de mogelijkheid hebben om iets te doneren al is het maar een paar euro alles is meegenomen.. Dan maak alsjeblieft iets over op:

NL57INGB0000865592

Tnv: DHM van Duppen

Zet er even bij: Wuntumha Orphanage

Alvast super bedankt! En sorry voor het mega verhaal deze keer haha. Hopelijk vonden jullie het weer een plezier om het te lezen en zijn jullie weer genoeg op de hoogte.

Heel veel liefs uit het warme liefdevolle maar ooh zo arme Noorden.